De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus getuigd: “Zie, het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt”. Indien de priesters het
getuigenis van Johannes geloofden, hoe konden zij dan ontkennen dat Christus de Messias was? Indien
zij datgene verklaarden wat zij werkelijk geloofden, namelijk dat het werk van Johannes uit de mensen
was, zouden ze een storm van verontwaardiging over zich brengen; de mensen geloofden immers, dat
Johannes een profeet was.
Met intense belangstelling wachtte de schare op de beslissing. Zij wisten, dat de priesters hadden
beleden, dat zij het werk van Johannes aannamen, en zij verwachtten dat zij zonder verdere vragen
zouden erkennen, dat hij van God gezonden was. Maar nadat zij heimelijk met elkander hadden
overlegd, besloten de priesters zich niet in de vingers te snijden. Huichelachtig betuigden ze
onwetendheid en zeiden: “Wij weten het niet”. “Dan zeg Ik u ook niet”, zei Christus, “krachtens welke
bevoegdheid Ik deze dingen doe”.
Schriftgeleerden, priesters en oversten waren allen tot zwijgen gebracht. Beschaamd en teleurgesteld
stonden ze daar met neergeslagen ogen en durfden Christus geen verdere vragen te stellen. Door hun
lafhartigheid en besluiteloosheid hadden zij in grote mate de eerbied van het volk verspeeld, dat nu
toekeek en zich amuseerde bij het zien hoe deze trotse, eigenrechtige mensen waren verslagen.
Al deze woorden en daden van Christus waren belangrijk, en de invloed ervan werd in steeds grotere
mate na Zijn kruisiging en hemelvaart gevoeld. Velen van hen die vol spanning hadden gewacht op
het resultaat van de ondervraging van Jezus, zouden ten slotte Zijn discipelen worden, voor de eerste
maal tot Hem getrokken door Zijn woorden op die historische dag. Het schouwspel in de voorhof van
de tempel zou in hun gedachten nooit vervagen. De tegenstelling tussen Jezus en de overpriesters was
opvallend, terwijl zij met elkander spraken. De trotse tempelbeambte was gekleed in een rijk, kostbaar
gewaad. Op zijn hoofd droeg hij een schitterend hoofddeksel. Zijn houding was koninklijk, zijn haar
en zijn lange golvende baard waren vergrijsd van ouderdom. Zijn verschijning boezemde de
toeschouwers ontzag in. Voor deze doorluchtige personnage stond de Majesteit des hemels, zonder
pracht of praal. Zijn kleding was niet meer schoon door de reis; Zijn gelaat was bleek en drukte gelaten
droefenis uit; toch waren daarop een waardigheid en goedheid geschreven die een vreemde
tegenstelling vormden met de trotse, zelfgenoegzame, vertoornde houding van de hogepriester. Velen
van hen die getuigen waren geweest van de woorden en daden van Jezus in de tempel, sloten Hem
vanaf dat ogenblik in hun hart als een profeet van God. Maar terwijl de gevoelens van het volk ten
gunste van Hem veranderden, nam de haat van de priesters tegen Jezus toe. De wijsheid waardoor Hij
ontkwam aan de netten die voor Zijn voeten gespannen waren, gaf, als nieuwe blijk van Zijn
goddelijkheid, te meer voedsel aan hun woede.
Het was niet de bedoeling van Christus om in Zijn strijd met de rabbi’s Zijn tegenstanders te
vernederen. Het verheugde Hem niet te zien, dat zij zich in een moeilijk parket bevonden. Hij moest
een belangrijke les leren aan de mensen. Hij had Zijn vijanden vernederd door toe te laten dat zij
verward raakten in het net dat zij voor Hem gespannen hadden. Het feit dat zij beleden onwetend te
zijn betreffende de aard van de doop van Johannes, gaf Hem gelegenheid te spreken, en Hij maakte
van die gelegenheid gebruik door ze hun ware toestand onder ogen te brengen, daarbij nog een
waarschuwing toevoegend aan de vele die Hij reeds had gegeven.
382