De Wens der Eeuwen door Ellen White

zwijgen gebrachte Farizeeën zich terugtrokken, werden de woorden van Zacharia opnieuw geuit door
honderden stemmen: “Jubel luide, gij dochter van Sion; juich, gij dochter van Jeruzalem! Zie, uw
Koning komt tot u, Hij is rechtvaardig en zegevierend, nederig en rijdende op een ezel, op een
ezelhengst, een ezelinnejong”.
Toen de stoet de top van de heuvel bereikte en zou afdalen om de stad binnen te gaan, hield Jezus stil,
en de gehele menigte met Hem. Voor hen lag Jeruzalem in zijn luister, badend nu in het licht van de
onder-gaande zon. De tempel trok aller ogen tot zich. In statige pracht stak hij boven alles uit en scheen
omhoog te wijzen naar de hemel, alsof hij de mensen wees op de enige ware en levende God. De
tempel was reeds lang de trots en de glorie van het Joodse volk. Ook de Romeinen waren trots op zijn
schoonheid. Een door de Romeinen aangestelde koning had zich met de Joden verenigd om de tempel
te herbouwen en te verfraaien, en de keizer van Rome had de tempel met zijn geschenken verrijkt. De
kracht, rijkdom en heerlijkheid ervan had dit bouwwerk tot één van de wonderen der wereld gemaakt.
Terwijl de naar het westen neigende zon de hemel in gulden gloed zette, deed haar stralende glans het
zuiver witte marmer van de tempelmuren oplichten en de zuilen met hun gouden kapitelen schitteren.
Vanaf de top van de heuvel waar Jezus en Zijn volgelingen stonden, leek het een massief bouwwerk
van sneeuw, dat met gouden pieken was vastgezet. Bij de ingang van de tempel bevond zich een
wijnstok van goud en zilver met groene bladeren en geweldige trossen druiven, vervaardigd door de
allerbekwaamste kunstenaars. Dit beeld stelde Israël voor als een vruchtbare wijnstok. Het goud, het
zilver en het levende groen waren met zeldzame smaak en verfijnd vakmanschap samengevoegd;
terwijl hij zich sierlijk om de witte en schitterende zuilen slingerde en zich met glinsterende, ranken
vastklemde aan hun gouden versierselen, ving hij de glans van Je ondergaande zon op, en straalde met
een heerlijkheid die aan de hemel scheen te zijn ontleend.
Jezus staart naar het schouwspel, en de grote menigte staakt haar kreten, getroffen door deze
plotselinge aanblik van schoonheid. Aller ogen richten zich op de Heiland, in de verwachting dat ze
op Zijn gelaat de bewondering zullen zien die zijzelf gevoelen. Maar in plaats daarvan zien zij grote
droefheid. Zij zijn verbaasd en teleurgesteld te zien dat Zijn ogen zich met tranen vullen, en Zijn
lichaam heen en weer schudt als een boom die door de storm wordt bewogen, terwijl een kreet van
smart, als uit de diepten van een gebroken hart, over Zijn bevende lippen komt. Welk een aanblik was
dit voor de engelen!
Hun geliefde Meester tot tranen toe bewogen! Welk een aanblik was dit voor de blijde schare, die Hem
onder vreugdegeroep en het wuiven met palmtakken begeleidde naar de heerlijke stad, waar Hij, naar
men van harte hoopte, spoedig zou regeren! Jezus had geweend aan het graf van Lazarus, maar dat
was als een god-delijke droefenis, uit medeleven met het menselijk leed. Maar deze plotselinge smart
was als een klaagtoon te midden van een groot triomfkoor. Midden in een toneel van vreugde, waarbij
allen Hem eer bewezen, was de Koning van Israël in tranen; geen stille vreugdetranen, maar tranen en
zuchten van niet te weerhouden zielesmart. De mensen werden door een plotselinge somberheid
overvallen. Hun toejuichingen verstomden. Velen weenden uit medegevoel met een smart die zij niet
konden verstaan.
370