De Wens der Eeuwen door Ellen White

ze Jezus, en pas toen ze wanhoopten aan eigen kunnen, wendden ze zich tot Hem of Hij hen zou kunnen
helpen.
Hoe dikwijls is de ervaring van de discipelen de onze! Wanneer de stormen van de verzoekingen zich
samenpakken en de felle bliksemstralen flitsen, en de golven over ons heenslaan, vechten we alleen
tegen de storm, en vergeten, dat er Eén is Die ons helpen kan. We vertrouwen op eigen kracht tot de
hoop verloren is en wij op het punt staan om te komen. Dan denken we aan Jezus, en indien wij Hem
aanroepen om ons te redden, zullen we niet tevergeefs roepen. Terwijl Hij met droefheid ons ongeloof
en ons zelfvertrouwen berispt, laat Hij nooit na ons de hulp te geven die we nodig hebben. Of we nu
op het vasteland zijn of op zee, wanneer we de Heiland in ons hart hebben, behoeven we niet te vrezen.
Een levend geloof in de Verlosser zal de levenszee vlak maken en ons verlossen uit gevaar op de
manier waarvan Hij weet dat het de beste is.
Er ligt nog een geestelijke les besloten in dit wonder van het stillen van de storm. Ieder mens kan uit
ervaring getuigen van de waarheid van de Schriftwoorden: “De goddelozen zijn als de zee, zo
opgezweept, dat zij niet tot rust kan komen... De goddelozen, zegt mijn God, hebben geen vrede”. De
zonde heeft onze vrede vernietigd. Zolang het “ik” niet ten onder is gebracht, kunnen we geen rust
vinden. De despotische driften van het hart kunnen door geen menselijke macht in bedwang gehouden
worden. We zijn hier even hulpeloos als de discipelen waren om de woedende storm te bedaren. Maar
Hij Die door te spreken de golven van Galilea tot rust bracht, heeft het woord des vredes gesproken
voor iedere ziel. Hoe hevig de stormen ook zijn, zij die zich tot Jezus wenden met de kreet: “Here,
help ons”, zullen verlost worden. Zijn genade, die de ziel met God verzoent, brengt het woelen van de
menselijke hartstochten tot rust, en in Zijn liefde is het hart gerust. “Hij maakte de storm tot een zacht
suizen, zodat de golven stil werden. Zij verheugden zich, omdat die tot rust kwamen, en Hij leidde hen
naar de haven van hun begeerte”. “Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede met God
door onze Here Jezus Christus”. “En de vrucht der gerechtigheid zal vrede zijn, de uitwerking der
gerechtigheid rust en veiligheid tot in eeuwigheid.”
In de vroege morgen kwamen de Heiland en Zijn metgezellen bij de oever aan, en het licht van de
opkomende zon raakte het meer en het land aan als met een zegen van vrede. Maar zodra ze op het
strand gekomen waren, ontmoetten hun ogen een schouwspel dat verschrikkelijker was dan de woede
van de storm. Vanuit een schuilplaats tussen de graven kwamen twee bezetenen op hen toerennen,
alsof ze van plan waren hen aan stukken te scheuren. Aan deze mannen hingen stukken van de
kettingen die ze verbroken hadden toen ze ontsnapten uit de plaats waar ze opgesloten waren geweest.
Hun vlees was opengereten en bloedde op de plaatsen waar ze zich met scherpe stenen gesneden
hadden. Hun ogen loerden van onder hun lange verwarde haren; zelfs de gelijkenis met mensen scheen
uitgewist te zijn door de boze geesten die bezit van hen genomen hadden, en ze geleken meer op wilde
dieren dan op mensen.
De discipelen en hun metgezellen vluchtten dodelijk beangst heen; maar na enige ogenblikken
bemerkten ze, dat Jezus niet bij hen was, en ze wendden zich om ten einde Hem te zoeken. Hij stond
nog op de plaats waar ze Hem verlaten hadden. Hij Die de storm had doen bedaren, Die reeds eerder
Satan had ontmoet en overwonnen, vluchtte niet voor deze boze geesten. Toen de mannen,
tandenknarsend en met schuim op de mond Hem naderden, hief Jezus die hand op waarmede Hij de
212