De Wens der Eeuwen door Ellen White

eschuldigden Hem van godslastering, en toonden daarmee aan, dat ze begrepen dat Hij deze
aanspraak in de hoogste zin van het woord maakte.
Deze tegenstanders van Christus vonden geen argumenten tegen de waarheden die Hij tot hun geweten
liet spreken. Ze konden alleen hun gewoonten en overleveringen aanhalen, en die schenen zwak en
geesteloos vergeleken met de argumenten die Jezus putte uit het Woord van God en de nooit
eindigende kringloop der natuur. Indien de rabbi’s enig verlangen hadden gehad om licht te ontvangen,
dan zouden ze ervan overtuigd zijn geworden dat Jezus de waarheid sprak. Maar ze ontweken datgene
wat Hij zei over de sabbat, en trachtten de woede tegen Hem op te wekken omdat Hij er aanspraak op
maakte God gelijk te zijn. De razernij van de oversten kende geen grenzen. Indien zij het volk niet
gevreesd hadden, zouden de priesters en de rabbi’s Jezus daar ter plaatse gedood hebben. Maar de
gevoelens van het volk te Zijnen gunste waren zeer sterk. Velen zagen in Jezus de vriend die hun
krankheden genezen had en hun smart verlicht, en zij verdedigden Zijn genezing van de ziekte in
Bethesda. Daarom waren de leiders genoodzaakt hun haat voorlopig te bedwingen.
Jezus verweerde Zich tegen de beschuldiging van godslastering. Mijn gezag, zei Hij, om het werk te
doen waarvan gij Mij beschuldigt, is, dat Ik de Zoon van God ben, één met Hem in aard, in wil en in
bedoelen. In al Zijn werken van schepping en voorziening, werk Ik met God samen. “De Zoon kan
niets doen van Zichzelf, of Hij moet het de Vader zien doen.” De priesters en rabbi’s berispten de Zoon
van God juist voor het werk waartoe Hij in de wereld gekomen was. Door hun zonden hadden ze zich
afgescheiden van God, en gingen in hun trots onafhankelijk van Hem hun gang. Zij meenden dat ze
van zichzelf in alles bekwaam genoeg waren, en gevoelden geen behoefte aan een hogere wijsheid om
hun werken richting te geven. Maar de Zoon van God was onderworpen aan de wíl des Vaders en
afhankelijk van Zijn kracht. Zó volkomen was Christus ontledigd van Zichzelf, dat Hij geen plannen
voor Zichzelf maakte. Hij aanvaardde Gods plannen voor Hem, en dag aan dag ontvouwde de Vader
Zijn plannen. Zo moeten ook wij ons verlaten op God, opdat ons leven eenvoudig de verwezenlijking
van Zijn wil kan zijn.
Toen Mozes op het punt stond het heiligdom te bouwen als een verblijfplaats van God, kreeg hij
opdracht alle dingen te maken naar het voorbeeld dat hem op de berg getoond was. Mozes was vol
ijver om Gods werk te doen; de begaafdste en bekwaamste mannen waren daar om zijn aanwijzingen
uit te voeren. Toch mocht hij geen belletje, geen granaatappel, geen kwastje, geen koord, geen gordijn,
of enig vat van het heiligdom anders maken dan het voorbeeld dat hem getoond was. God riep hem de
berg op te komen en openbaarde hem de hemelse dingen. De Here overlaadde hem met Zijn eigen
heerlijkheid, zodat hij het voorbeeld zou kunnen zien, en daarnaar werden alle dingen gemaakt. Zo
had Hij ook aan Israël, van wie Hij verlangd had dat ze Zijn huis maakten, Zijn heerlijke ideaal van
een karakter geopenbaard. Het voorbeeld werd hun getoond op de berg toen de wet werd gegeven
vanaf Sinaï, en toen de Here aan Mozes voorbijging en uitriep: “Here, Here, God, barmhartig en
genadig, lankmoedig, groot van goedertierenheid en trouw, Die goeder-tierenheid bestendigt aan
duizenden, Die ongerechtigheid, overtreding en zonde vergeeft”.
Israël had zijn eigen weg gekozen. Ze hadden niet gebouwd volgens het voorbeeld; maar Christus, de
ware tempel waarin God woonde, bracht ieder onderdeel van Zijn aardse leven in overeenstemming
met Gods ideaal. Hij zei: “Ik heb lust om Uw wil te doen, Mijn God, Uw wet is in Mijn binnenste”.
123