De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 17—Nicodemus
Nicodemus bezette een hoge vertrouwenspositie bij het Joodse volk. Hij was zeer ontwikkeld en bezat
buitengewone gaven, en hij was een geëerd lid van de nationale raad. Evenals anderen was hij onder
de indruk gekomen van de leer van Jezus. Hoewel hij rijk, geleerd en geëerd was, werd hij op
wonderlijke wijze aangetrokken door de bescheiden Nazarener. De lessen die van de lippen van de
Heiland kwamen, hadden diepe indruk op hem gemaakt, en hij verlangde meer te horen over die
heerlijke waarheden.
De uitoefening van gezag door Christus bij het reinigen van de tempel had de besliste haat opgewekt
van de priesters en oversten. Zij vreesden de macht van deze Vreemdeling. Een dergelijke
vrijpostigheid van de zijde van een onbekende Galileeër kon men niet toestaan. Zij waren besloten een
eind aan Zijn werk te maken. Maar niet allen waren het met dat plan eens. Er waren er enkelen die
bevreesd waren tegenstand te bieden aan Iemand Die zo duidelijk gedreven werd door de Geest van
God. Zij herinnerden zich hoe profeten gedood waren omdat ze de zonden van de leiders in Israël
berispten. Zij wisten dat de slavernij van de Joden onder een heidens volk het gevolg was van hun
weerspannigheid in het verwerpen van de bestraffingen Gods. Zij vreesden dat de priesters en oversten,
door plannen te smeden tegen Jezus, in de voetstappen van hun vaderen zouden gaan en nieuwe rampen
over het volk zouden brengen. Nicodemus deelde deze gevoelens. In een bijeenkomst van het
Sanhedrin, toen men overlegde, hoe men tegenover Jezus zou optreden, maande Nicodemus tot
voorzichtigheid en gematigdheid. Hij legde er de nadruk op, dat indien Jezus werkelijk bekleed was
met gezag van God, het gevaarlijk zou zijn Zijn waarschuwingen in de wind te slaan. De priesters
durfden zijn raad niet te negeren, en voorlopig namen ze geen openlijke maatregelen tegen de Heiland.
Sinds hij Jezus gehoord had, had Nicodemus met groot verlangen de profetieën aangaande de Messias
bestudeerd; en hoe meer hij zocht, des te sterker werd zijn overtuiging, dat Deze Degene was Die
komen zou. Evenals vele anderen in Israël was hij diep bedroefd geweest over de ontheiliging van Je
tempel. Hij was een getuige van het schouwspel, toen Jezus de kopers en verkopers uitdreef; hij
aanschouwde de wonderbare ontvouwing van goddelijke kracht; hij zag hoe de Heiland de armen
ontving en de zieken genas; hij zag hun vreugdevolle blikken en hoorde hun lofprijzingen; en hij kon
er niet meer aan twijfelen of Jezus van Nazareth wel de van God Gezondene was.
Hij verlangde er zeer naar een gesprek met Jezus te hebben, maar schrok ervoor terug Hem openlijk
op te zoeken. Het zou al te vernederend zijn voor een overste der Joden om toe te geven dat hij
sympathie had voor een leraar die nog zo weinig bekend was. En wanneer zijn bezoek het Sanhedrin
ter ore zou komen, zou dit hun verachting en veroordeling over hem brengen. Hij besloot tot een
heimelijk gesprek, met de verontschuldiging dat, wanneer hij openlijk zou gaan, anderen misschien
zijn voorbeeld zouden volgen. Nadat hij door bijzondere informaties te weten was gekomen waar de
Heiland gewoon was Zich terug te trekken op de Olijfberg, wachtte hij tot de stad verstild was in
sluimer, en zocht Hem toen op.
In de tegenwoordigheid van Christus voelde Nicodemus een vreemde beschroomdheid, die hij trachtte
te verbergen onder een schijn van kalmte en waardigheid. “Rabbi”, zei hij, ” wij weten, dat Gij van
God gekomen zijt als leraar, want niemand kan die tekenen doen welke Gij doet, tenzij God met hem
96