De Wens der Eeuwen door Ellen White

oeders. Petrus had eens verklaard: “A1 zouden allen aanstoot aan U nemen, ik nooit!” Maar nu
schatte hij zichzelf op juistere wijze: “Ja Here”, zei hij, “Gij weet, dat ik U liefheb”. Hier klinkt geen
heftige verzekering, dat zijn liefde groter is dan de liefde van zijn broeders. Hij geeft over zijn
toewijding niet zijn eigen mening te kennen. Hij doet een beroep op Hem Die alle gedachten van het
hart kan lezen om te oordelen over zijn oprechtheid — “Gij weet, dat ik U liefheb”. En Jezus zegt hem:
“Weid Mijn lammeren”.
Weer stelt Jezus Petrus op de proef, door Zijn eerste woorden te herhalen: ‘Simon, Zoon van Johannes,
hebt gij Mij waarlijk lief?” Ditmaal vroeg hij Petrus niet of hij Hem meer liefhad dan zijn broeders
deden. Het tweede antwoord luidde evenals het eerste, zonder enige overdreven verzekering: “Ja Here,
Gij weet, dat ik U liefheb”. Jezus zei tot hem: “Hoed Mijn schapen”. Nogmaals stelde de Heiland de
pijnlijke vraag: “Hebt gij Mij lief?” Het deed Petrus pijn; hij meende dat Jezus twijfelde aan zijn liefde.
Hij wist, dat zijn Here reden had om hem te wantrouwen, en met een smartend hart antwoordde hij:
“Here, Gij weet alles, Gij weet, dat ik U liefheb”. Opnieuw zei Jezus hem: “Weid Mijn schapen”.
Driemaal had Petrus openlijk zijn Here verloochend, en driemaal dreef Jezus hem ertoe, zijn liefde en
trouw te verzekeren, door aan te dringen met die scherpe vraag die als een van weerhaken voorziene
pijl zijn gewonde hart raakte. Voor de discipelen die daar samen waren, openbaarde Jezus de diepte
van Petrus’ berouw en toonde Hij aan, hoe volkomen vernederd de eens zo zelfverzekerde disc ipel
was.
Petrus was van nature vooruitstrevend en impulsief, en Satan had van deze eigenschappen gebruik
gemaakt om hem ten val te brengen. Juist voor de val van Petrus had Jezus tot hem gezegd: “De Satan
heeft verlangd ulieden te ziften als de tarwe, maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet zou
bezwijken. En gij, als gij eenmaal tot bekering gekomen zijt, versterk dan uw broederen”. Die tijd was
nu gekomen, en de ommekeer in Petrus was duidelijk. De diepgaande, toetsende vragen van de Heiland
hadden hem geen enkel vrijpostig, zelfvoldaan antwoord ontlokt; en door zijn vernedering en berouw
was Petrus beter dan ooit toegerust om als herder van de kudde op te treden.
Het eerste werk dat Christus aan Petrus opdroeg, toen Hij hem in zijn dienstwerk hersteld had, was het
voeden van de lammeren. Dit was een werk waarin Petrus weinig ervaring bezat. Het zou veel zorg en
liefde vereisen, veel geduld en volharding. Hierdoor werd hij geroepen om hen te dienen die nog jong
waren in het geloof, om de onwetenden te onderwijzen, hun de Schriften te verklaren en hen op te
voeden tot nuttige mensen in de dienst van Christus. Tot op dat ogenblik was Petrus nog niet geschikt
geweest dit te doen of zelfs ook maar de belangrijkheid ervan te begrijpen. Maar dit was het werk
waartoe Jezus hem nu riep. Zijn eigen ervaring van lijden en berouw had hem voor dit werk geschikt
gemaakt.
Voor zijn val sprak Petrus altijd ondoordacht zoals zijn gevoel het hem op dat ogenblik ingaf. Hij stond
altijd klaar om anderen te verbeteren en zijn mening te uiten vooraleer hij een helder begrip had van
zichzelf of van hetgeen hij wilde zeggen. Maar de bekeerde Petrus was geheel anders. Hij behield zijn
vroegere geestdrift, maar de genade van Christus temperde zijn voortvarendheid. Hij was niet langer
onbesuisd, zelfvoldaan en tevreden met zijn eigen oordeel, maar kalm, beheerst, en bereid iets te leren.
Hij kon zowel de lammeren als de schapen van de kudde van Christus weiden.
529