De Wens der Eeuwen door Ellen White

Lucifer had gezegd: “Ik zal... boven de sterren Gods mijn troon oprichten... Ik wil... mij aan de
Allerhoogste gelijkstellen”. Maar Christus, “in de gestalte Gods zijnde, heeft het Gode gelijk zijn niet
als roof... geacht, maar heeft Zichzelf ontledigd, en de gestalte van een dienstknecht aangenomen, en
is de mensen gelijk geworden”.
Dit was een vrijwillig offer. Jezus had aan de zijde van Zijn Vader kunnen blijven. Hij had de
heerlijkheid van de hemel en de eerbewijzen van de engelen kunnen behouden. Maar Hij verkoos de
scepter terug te geven in de handen van Zijn Vader en de troon van het heelal te verlaten, om licht te
brengen aan hen die onwetend waren, en leven aan hen die zouden verloren gaan.
Bijna tweeduizend jaar geleden werd in de hemel van de troon van God een stem van oneindig grote
betekenis gehoord, die zei: “Zie, hier ben Ik”. “Slachtoffer en offergave hebt Gij niet gewild, maar Gij
hebt Mij een lichaam bereid... Zie, hier ben Ik in de boekrol staat van Mij geschreven om Uw wil, o
God, te doen”. Met deze woorden wordt de vervulling aangekondigd van het plan dat vanaf den
beginne verborgen was geweest. Christus stond op het punt naar onze wereld te komen en in het vlees
te verschijnen. Hij zegt: “Gij hebt Mij een lichaam bereid”. Wanneer Hij verschenen zou zijn met de
heerlijkheid die Hij bij Zijn Vader had voordat de wereld bestond, zouden wij het licht van Zijn
tegenwoordigheid niet hebben kunnen verdragen. Opdat wij het zouden kunnen aanschouwen en toch
niet omkomen, werd de openbaring van Zijn heerlijkheid omhuld. Zijn goddelijkheid werd bekleed
met menselijkheid de onzichtbare heerlijkheid in de zichtbare, menselijke vorm.
Dit grote plan was in voorafschaduwingen gegeven in voorbeelden en zinnebeelden. Het brandende
braambos, waarin Christus aan Mozes verscheen, openbaarde God. Het zinnebeeld dat was verkoze n
om de Godheid uit te beelden, was een heel gewone struik die ogenschijnlijk geen enkele aantrekkelijkheid
bezat. Hierin hulde zich de Oneindige. De barmhartige God hulde Zijn heerlijkheid in
een zo bescheiden mogelijke vorm, opdat Mozes haar zou kunnen aanschouwen en in leven blijven.
Zo had God des daags door een wolkkolom en des nachts door een vuurkolom gemeenschap met Israël,
en openbaarde Hij Zijn wil aan de mensen en schonk hun Zijn genade. Gods heerlijkheid was
getemperd en Zijn majesteit omsluierd, opdat het zwakke gezichtsvermogen van de sterfelijke mens
haar zou kunnen aanschouwen. Daarom zou Christus komen in “ons vernederd lichaam”, “de mensen
gelijk”.
In de ogen van de wereld bezat Hij geen schoonheid, dat zij Hem begeerd zouden hebben; toch was
Hij de vleesgeworden God, het licht van hemel en aarde. Zijn heerlijkheid was omhuld, Zijn grootheid
en majesteit waren verborgen, opdat Hij de berouwvolle, verzochte mensen zou kunnen benaderen.
God beval Mozes voor Israël: “Zij zullen Mij een heiligdom maken, en Ik zal in hun midden wonen”,
en Hij vertoefde in het heiligdom, te midden van Zijn volk. Gedurende al hun moeitevolle
omzwervingen door de woestijn was het teken van Zijn tegenwoordigheid bij hen. Zo heeft ook
Christus Zijn tent opgeslagen midden in ons kamp. Hij plaatste Zijn tent naast de tenten van de mensen,
opdat Hij onder ons kon wonen en ons vertrouwd zou kunnen maken met Zijn goddelijk karakter en
leven. “Het Woord is vlees geworden en het heeft onder ons gewoond en wij hebben Zijn heerlijkheid
aanschouwd, een heerlijkheid als van de eniggeborene des Vaders, vol van genade en waarheid”.
Aangezien Jezus kwam om onder ons te wonen, weten we dat God van onze beproevingen op de
hoogte is en dat Hij mee lijdt wanneer wij verdriet hebben. Iedere zoon en dochter van Adam mag
daaruit opmaken dat onze Schepper de vriend van zondaars is. Want in iedere leerstelling van genade,
7