De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 59—Samenzwering van de priesters
Bethanië lag zo dicht bij Jeruzalem, dat het nieuws van de opwekking van Lazarus al spoedig naar de
stad werd overgebracht. Door spionnen die getuigen waren geweest van het wonder, kenden de Joodse
leiders al spoedig de feiten. Terstond werd een vergadering van het Sanhedrin belegd om te besluiten
wat zij zouden doen. Christus had nu Zijn macht over dood en graf volledig getoond. Dat machtig
wonder was het kronende bewijs, door God aan de mensen gegeven, dat Hij Zijn Zoon naar de wereld
had gezonden om hen te redden. Het was een openbaring van goddelijke kracht, die voldoende was
om iedere geest die beheerst werd door een gezond verstand en een verlicht geweten, te overtuigen.
Velen die getuigen waren van de opwekking van Lazarus, werden tot het geloof in Jezus gebracht.
Maar de haat van de priesters tegen Hem nam toe. Zij hadden alle mindere aanwijzingen van Zijn
goddelijkheid verworpen, en zij waren alleen maar woedend door dit nieuwe wonder. De dode was bij
volle daglicht opgewekt en in tegenwoordigheid van een schare van getuigen. Geen list zou een
dergelijk getuigenis kunnen wegredeneren. Juist om deze reden werd de vijandschap van de priesters
nog dodelijker. Zij waren meer dan ooit besloten om een einde te maken aan het werk van Christus.
De Sadduceeën waren, hoewel zij niet gunstig over Christus dachten, niet zo uiterst kwaadwillig jegens
Hem geweest als de Farizeeën. Hun haat was niet zo bitter geweest. Maar nu waren ze erg ongerust
geworden. Zij geloofden niet in een opstanding uit de doden. De zogenaamde wetenschap aanvoerend,
waren zij van de redenering uitgegaan dat het onmogelijk was een dood lichaam weer tot leven te
brengen. Maar door een paar woorden van Christus was hun theorie omvergeworpen. Er was
aangetoond, dat zij, zowel wat betreft de Schriften alsook de macht Gods, onwetend waren. Zij zagen
geen mogelijkheid om de indruk die het wonder op het volk gemaakt had, weg te nemen. Hoe kon men
bewerkstelligen, dat mensen zich afwendden van Hem Die erin was geslaagd het graf van zijn dode te
beroven? Leugenachtige verhalen werden in omloop gebracht, maar het wonder kon niet worden
ontkend, en zij wisten niet, hoe ze de uitwerking daarvan zouden kunnen tegengaan. Tot dusverre
hadden de Sadduceeën het plan om Christus ter dood te brengen, niet aangemoedigd. Maar na de
opwekking van Lazarus besloten zij, dat alleen door Zijn dood Zijn onverschrokken aanklachten tegen
hen tot een einde gebracht konden worden.
De Farizeeën geloofden in de opstanding, en zij moesten wel zien dat dit wonder een bewijs was, dat
de Messias onder hen was. Maar zij hadden het werk van Christus steeds tegengestaan. Vanaf het begin
hadden zij Hem gehaat, omdat Hij hun huichelachtige aanspraken aan de kaak had gesteld. Hij had de
mantel van strenge vormendienst, waaronder hun zedelijke misvormdheid was verborgen, weggerukt.
De zuivere godsdienst die Hij leerde, had hun holle belijdenissen van vroomheid veroordeeld. Zij
dorstten ernaar, wraak te nemen op Hem om Zijn scherpe verwijten. Zij hadden getracht Hem ertoe te
brengen iets te doen of te zeggen dat hun gelegenheid zou geven Hem te veroordelen. Verschillende
malen hadden zij gepoogd Hem te stenigen, maar Hij had Zich rustig teruggetrokken, en zij hadden
Hem uit het oog verloren.
De wonderen die Hij op de sabbat verrichtte, waren alle erop gericht, de zieken te helpen, maar de
Farizeeën hadden getracht Hem te veroordelen als een sabbatschender. Zij hadden getracht de
Herodianen tegen Hem op te zetten. Zij stelden het voor, alsof Hij trachtte een tegenkoninkrijk op te
richten, en beraadslaagden met hen, hoe ze Hem zouden kunnen doden. Om de Romeinen tegen Hem
347