De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus wendde Zich om naar de priesters en oudsten en richtte Zijn onderzoekende blik op hen. De
woorden die Hij sprak, zouden zij nooit vergeten zolang zij leefden. Zij waren gelijk de scherpe pijlen
van de Almachtige. Vol waardigheid zei Hij: Gij trekt tegen Mij uit met zwaarden en stokken zoals ge
zoudt uittrekken tegen een dief of een rover. Dag in dag uit heb Ik bij u in de tempel gezeten en geleerd.
Ge hebt iedere gelegenheid gehad uw hand op Mij te leggen, en ge hebt niets gedaan. De nacht is beter
geschikt voor uw werk. “Dit is uw ure, en de macht der duisternis”.
De discipelen waren ten zeerste beangst toen ze zagen hoe Jezus toeliet dat Hij werd gegrepen en
gebonden. Zij namen er aanstoot aan, dat Hij deze vernedering duldde voor Zichzelf en voor hen. Ze
konden Zijn gedrag niet begrijpen, en zij namen het Hem kwalijk dat Hij Zich aan de schare overgaf.
In hun verontwaardiging en vrees deed Petrus het voorstel, dat zij zichzelf zouden redden. Gehoor
gevend aan dit voorstel “lieten zij Hem alleen en vluchtten allen”. Maar Christus had voorzegd, dat zij
Hem zouden verlaten. “Zie”, had Hij gezegd, “de ure komt en is gekomen, dat gij verstrooid wordt,
een ieder naar het zijne en Mij alleen laat. En toch ben Ik niet alleen, want de Vader is met Mij”.
451