De Wens der Eeuwen door Ellen White

te zijn. Hoe zou het zijn, indien Hij werkelijk de Messias zou zijn, de Vorst van Israël! Zij koesterden
deze gedachte met trotse voldoening.
Zozeer verlangden zij hiernaar, dat zij bij Christus erop aandrongen, naar Jeruzalem te gaan. “Ga van
hier”, zeiden zij, “en reis naar Judea, opdat ook Uw discipelen Uw werken aanschouwen, die Gij doet.
Want niemand doet iets in het verborgen en tracht tegelijk zelf de aandacht te trekken. Indien Gij zulke
dingen doet, maak, dat Gij bekend wordt aan de wereld”. Het woord “indien” gaf uitdrukking aan hun
twijfel en ongeloof. Zij wreven Hem lafheid en zwakheid aan. Indien Hij wist, dat Hij de Messias was,
waarom dan deze vreemde terughoudendheid en traagheid? Indien Hij werkelijk zodanige macht bezat,
waarom dan niet openlijk naar Jeruzalem gegaan en Zijn aanspraken laten gelden? Waarom niet in
Jeruzalem de wonderwerken verrichten die van Hem in Galilea verhaald werden? Verberg U niet in
afgelegen provincies, zeiden ze, en verricht Uw machtige werken niet ten voordele van ongeletterde
landlieden en vissers. Vertoon Uzelf in de hoofdstad, win de steun van priesters en oversten, en verenig
het volk door het oprichten van het nieuwe koninkrijk.
Deze broeders van Jezus redeneerden vanuit het zelfzuchtige oogmerk dat zo dikwijls wordt gevonden
in de harten van hen die naar uiterlijk vertoon jagen. Deze geest was de heersende geest in de wereld.
Zij waren gekrenkt, omdat Christus, in plaats van een tijdelijke troon te zoeken, Zichzelf verklaard had
het Brood des Levens te zijn. Zij waren diep teleurgesteld toen zovelen van Zijn discipelen Hem in de
steek lieten. Zijzelf wendden zich van Hem af, om te ontkomen aan het kruis van erkenning van
datgene wat Zijn werken openbaarden — dat Hij de van God Gezondene was.
“Jezus dan zeide tot hen: Mijn tijd is nog niet gekomen, maar uw tijd is steeds bereid. U kan de wereld
niet haten, maar Mij haat zij, omdat Ik van haar getuig dat haar werken boos zijn. Gaat gij op naar het
feest; Ik ga niet op naar dit feest, omdat Mijn tijd nog niet vervuld is. En nadat Hij dit tot hen gezegd
had, bleef Hij in Galilea”. Zijn broeders hadden tot Hem gesproken op een toon van gezag, en hadden
Hem voorgeschreven hoe Hij moest handelen. Hij wierp hun verwijt op hen terug, door hen niet te
rangschikken onder Zijn zelfverloochenende discipelen, maar onder de wereld. “U kan de wereld niet
haten”, zei Hij, “maar Mij haat zij, omdat Ik van haar getuig, dat haar werken boos zijn”. De wereld
haat niet degene die in geest aan haar gelijk zijn; zij heeft hen lief, omdat zij van haar zijn.
De wereld was voor Christus niet een oord van rust en zelfverheerlijking. Hij zag niet uit naar een
gelegenheid om de macht en heerlijkheid van de wereld te grijpen. Voor Hem stelde ze zulk een
beloning niet in het vooruitzicht. Het was de plaats waarheen Zijn Vader Hem gezonden had, Hij was
gegeven tot redding van de wereld, om het grote verlossingsplan ten uitvoer te brengen. Hij was bezig
met het volbrengen van Zijn werk voor het gevallen mensdom. Maar Hij mocht niet aanmatigend zijn,
niet Zich overijld in gevaar begeven, niet de crisis verhaasten. Iedere gebeurtenis in Zijn werk had haar
vastgestelde uur. Hij moest geduldig wachten. Hij wist dat Hij de haat van de wereld zou ondervinden;
Hij wist dat Zijn werk zou uitlopen op Zijn dood; maar om Zich daaraan voortijdig bloot te stellen,
zou niet de wil van Zijn Vader zijn.
Vanuit Jeruzalem hadden de verhalen over de wonderen van Christus zich verspreid over alle gebied en
waar Joden woonden; en hoewel Hij vele maanden hun feesten niet had bijgewoond, was de
belangstelling voor Hem niet verminderd. Velen waren uit alle delen van de wereld opgekomen naar
289