De Wens der Eeuwen door Ellen White

Gedurende deze periode verklaarde hij herhaalde malen: “Indien ik in Zijn handen niet zie het teken
der nagels en mijn vinger niet steek in de plaats der nagels en mijn hand niet steek in Zijn zijde, zal ik
geenszins geloven”. Hij wilde niet zien door de ogen van zijn broeders, of een geloof koesteren dat
berustte op hun getuigenis. Hij had zijn Here vurig lief, maar hij had toegestaan dat naijver en ongeloof
bezit namen van zijn geest en hart.
Een aantal discipelen maakten nu de vertrouwde opperzaal tot hun tijdelijk tehuis, en ‘s avonds
kwamen allen, behalve Thomas, daar samen. Op een avond besloot Thomas de anderen op te zoeken.
Ondanks zijn ongeloof had hij een flauwe hoop dat het goede nieuws waar was. Terwijl de discipelen
hun avondmaaltijd gebruikten, spraken zij over de bewijzen die Christus hun in de profetieën had
gegeven. “Jezus kwam, ‘terwijl de deuren gesloten waren, en Hij stond in hun midden en zeide: Vrede
zij u! “
Hij wendde Zich tot Thomas en zeide: “Breng uw vinger hier en zie Mijn handen en breng uw hand
en steek die in Mijn zijde, en wees niet ongelovig, maar gelovig”. Deze woorden toonden aan, dat Hij
op de hoogte was van de gedachten en woorden van Thomas. De twijfelende discipel wist, dat
gedurende een week niet één van zijn metgezellen Jezus had gezien. Zij hadden de Meester niet over
zijn ongeloof kunnen vertellen. Hij herkende Hem Die voor hem stond, als zijn Here. Hij verlangde
geen verder bewijs. Zijn hart sprong op van vreugde, en hij wierp zich aan de voeten van Jezus, terwijl
hij uitriep: “Mijn Here en Mijn God!”
Jezus aanvaardde zijn belijdenis, maar berispte op liefdevolle wijze zijn ongeloof: “Omdat gij Mij
gezien hebt, hebt gij geloofd. Zalig zij die niet gezien hebben en toch geloven”.22 Het geloof van
Thomas zou voor Christus welgevalliger zijn geweest, indien hij gewillig was geweest te geloven op
het getuigenis van zijn broeders. Indien de wereld nu het voorbeeld van Thomas zou volgen, dan zou
niemand geloven en behouden worden; want allen die Christus aannemen, moeten dat doen door het
getuigenis van anderen.
Velen die in twijfel zijn, verontschuldigen zichzelf door te zeggen, dat, indien zij de bewijzen zouden
hebben die Thomas van zijn metgezellen ontving, zij zouden geloven. Ze beseffen niet, dat ze niet
alleen dat bewijs hebben, maar veel meer. Velen die, evenals Thomas deed, wachten tot alle reden tot
twijfel is weggenomen, zullen nooit hun verlangen verwezenlijkt zien. Ze raken langzamerhand vast
in hun ongeloof. Zij die zichzelf eraan gewennen naar de sombere zijde te kijken, en te mopperen en
te klagen, weten niet wat ze doen. Ze zaaien het zaad der twijfel, en ze zullen een oogst van twijfel
binnenhalen. In een tijd waarin geloof en vertrouwen uiterst belangrijk zijn, zullen velen op deze wijze
bemerken, dat ze niet de macht hebben om te hopen en te geloven.
Door Zijn optreden tegenover Thomas gaf Jezus een les aan Zijn volgelingen. Zijn voorbeeld toont
aan, hoe wij mensen moeten behandelen wier geloof zwak is en die hun twijfel tot iets belangrijks
maken. Jezus overstelpte Thomas niet met verwijten en Hij ging ook niet met hem redetwisten. Hij
openbaarde Zichzelf aan de twijfelaar. Thomas was bijzonder onredelijk geweest door voorwaarden
te stellen voor zijn geloof, maar Jezus brak alle hindernissen af door Zijn overvloedige liefde en
tegemoetkomendheid. Ongeloof wordt zelden door redetwisten over-wonnen. Het wordt daardoor
eerder in een verdedigende positie gebracht, en vindt nieuwe steun en verontschuldigingen. Maar laat
525