De Wens der Eeuwen door Ellen White

verlangde te doen door te verheffen en te redden. Satanische invloeden werkten Hem voortdurend
tegen. Maar Hij wilde niet ontmoedigd worden. Door de profetie van Jesaja verklaarde Hij:
“Tevergeefs heb Ik Mij afgemat, voor niets en vruchteloos Mijn kracht verbruikt. Evenwel, Mijn recht
is bij de Here en Mijn vergelding is bij Mijn God... om Israël tot Hem vergaderd te doen worden — en
Ik werd geëerd in de ogen des Heren en Mijn God was Mijn sterkte”. Aan Christus is de belofte
gegeven: “Zo zegt de Here, Israëls Verlosser, Zijn Heilige, tot de diep verachte, de bij het volk
verafschuwde... Zo zegt de Here... Ik zal u behoeden en u stellen tot een verbond voor het volk om het
land weder te herstellen, om verwoeste eigendommen weer tot een erfdeel te maken, om de
gevangenen te zeggen: Gaat uit! tot hen die in de duisternis zijn: Komt te voorschijn!... Zij zullen
hongeren noch dorsten, woestijngloed noch zonnesteek zal hen treffen, want hun Ontfermer zal hen
leiden en hen voeren aan waterbronnen”.
Op dit woord steunde Jezus, en Hij gaf Satan geen kans. Toen de laatste stappen van Christus’
vernedering zouden worden gedaan, toen de diepste smart over Zijn ziel zou komen, zei Hij tot Zijn
discipelen: “De overste der wereld komt en heeft aan Mij niets”. “De overste dezer wereld is
geoordeeld”. Nu zal hij buitengeworpen worden. Met een profetische blik ging Christus de tonelen na,
die zouden plaatsvinden in Zijn laatste grote strijd. Hij wist, dat wanneer Hij zou uitroepen: “Het is
volbracht”, de gehele hemel zou triomferen. Zijn oor hoorde de verre muziek en de overwinningskreten
in de hemelse hoven. Hij wist, dat de doodsklok van het rijk van Satan dan zou worden geluid, en dat
de naam van Christus van wereld tot wereld door het universum zou worden verkondigd.
Christus verheugde Zich, dat Hij meer kon doen voor Zijn volgelingen dan zij konden vragen of denken.
Hij sprak met zekerheid, wetende, dat er, alvorens de wereld werd gemaakt, een almachtig bevel was
uitgegaan. Hij wist dat waarheid, gewapend met de almacht van de Heilige Geest, zou overwinnen in
de strijd tegen het kwade, en dat de met bloed bevlekte banier triomfantelijk zou waaien boven Zijn
volgelingen. Hij wist dat het leven van Zijn vertrouwde discipelen gelijk zou zijn aan het Zijne, een
reeks van ononderbroken overwinningen, hier niet als zodanig gezien, maar in het grote hiernamaals
als zodanig zouden worden erkend.
”Dit heb Ik tot u gesproken”, zei Hij, “opdat gij in Mij vrede hebt. In de wereld lijdt gij verdrukking,
maar houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen”. Christus faalde niet en werd niet ontmoedigd,
en Zijn volgelingen moeten een geloof openbaren dat even standvastig is. Zij moeten leven zoals Hij
heeft geleefd, en werken zoals Hij heeft gewerkt, omdat ze van Hem afhankelijk zijn als de grote
Meester-Werker. Zij moeten moed, werkkracht en volharding bezitten. Hoewel schijnbare
onmogelijkheden hun weg versperren, moeten zij door Zijn genade voorwaarts gaan. In plaats van de
moeilijkheden te betreuren, wordt er een beroep op hen gedaan om ze te overwinnen. Zij moeten
nergens aan wanhopen, en op alles hopen. Met de gouden keten van Zijn onvergelijkelijke liefde heeft
Christus hen verbonden aan de troon van God. Het is Zijn bedoeling dat de hoogste kracht van het
heelal, die uit de Bron van alle kracht ontspringt, hun zal toebehoren. Zij zullen kracht hebben om het
boze te weerstaan, kracht die door aarde, dood noch hel kan worden overwonnen, kracht die hen in
staat zal stellen te overwinnen zoals Christus heeft overwonnen.
Het is de bedoeling van Christus dat de orde van de hemel, het regeringsplan van de hemel, de
goddelijke harmonie van de hemel aanwezig zullen zijn in Zijn gemeente op aarde. Op deze wijze
442