De Wens der Eeuwen door Ellen White

geworpen op de Zoon van Maria. Toen Maria het getuigenis van de discipelen omtrent Jezus gehoord
had, was ze verheugd door de overtuiging dat de hoop die ze reeds zo lang gekoesterd had, niet vergeefs
was. Maar ze zou meer dan een mens geweest zijn, wanneer niet deze heilige vreugde vermengd was
geworden met een spoor van de natuurlijke trots van een liefhebbende moeder. Toen ze zag hoevele
blikken er op Jezus gericht werden, verlangde ze ernaar, dat Hij aan het gezelschap zou bewijzen dat
Hij werkelijk de Geëerde Gods was. Zij hoopte, dat er gelegenheid voor Hem zou zijn om een wonder
te doen voor hen.
Het was de gewoonte in die tijd dat een bruiloftsfeest verscheidene dagen duurde. Bij deze gelegenheid
bleek, dat, eer het feest ten einde was, de voorraad wijn op was. Deze ontdekking veroorzaakte veel
verwarring en spijt. Het was niet gebruikelijk om op feestelijke gelegenheden het zonder wijn te stellen,
en gebrek aan wijn zou wijzen op een gebrek aan gastvrijheid. Als bloedverwant van de gehuwden had
Maria meegeholpen bij de voorbereidingen van het feest, en nu sprak ze tot Jezus, zeggende: “Zij
hebben geen wijn meer”. Deze woorden waren een wenk dat Hij in hun behoefte zou voorzien. Maar
Jezus antwoordde: “Vrouw, wat heb Ik met u van node? Mijn ure is nog niet gekomen”.
Dit antwoord, kortaf naar het ons toeschijnt, getuigt niet van koelheid of onbeleefdheid. De manier
waarop de Heiland Zijn moeder aansprak, was in overeenstemming met de gewoonten in het Oosten.
Deze wijze van aanspreken werd gebruikt tegenover mensen voor wie men eerbied wilde tonen. Iedere
daad in het leven van Christus op aarde was in overeenstemming met het voorschrift dat Hijzelf
gegeven had: “Eer uw vader en uw moeder”. Aan het kruis, bij Zijn laatste daad van tederheid jegens
Zijn moeder, sprak Jezus haar weer op dezelfde wijze aan, toen Hij haar toevertrouwde aan de zorgen
van Zijn meest geliefde discipel. De liefde die sprak uit Zijn toon, blik en manieren, zowel op het
bruiloftsfeest als aan het kruis, verklaarde Zijn woorden.
Bij het bezoek aan de tempel als jongen, toen het mysterie van Zijn levenswerk voor Hem openbaar
werd, had Christus tot Maria gezegd: “Wist gij niet, dat Ik bezig moet zijn met de dingen Mijns Vaders?”
Deze woorden vormden de sleutel tot Zijn hele leven en dienstwerk. Alles werd afhankelijk gemaakt
van Zijn werk, het grote verlossingswerk, waartoe Hij in de wereld was gekomen. Nu herhaalde Hij
de les. Er bestond gevaar, dat Maria haar verwantschap met Jezus zou beschouwen als iets dat haar
een bijzondere aanspraak op Hem verleende, en het recht om Hem tot op zekere hoogte aanwijzingen
te geven voor Zijn zending. Dertig jaar lang was Hij haar gehoorzame en liefhebbende Zoon geweest,
en Zijn liefde was onveranderd, maar nu moest Hij Zich bezighouden met het werk Zijns Vaders. Als
Zoon van de Allerhoogste en Heiland der wereld mochten geen aardse banden Hem weerhouden van
Zijn zending, of invloed uitoefenen op Zijn gedrag. Hij moest vrij staan om de wil van God te doen.
Die les geldt ook voor ons. De aanspraken van God gaan zelfs uit boven de banden van menselijke
verwantschap. Geen aardse aantrekkingskracht mag onze voeten afkeren van het pad waarop Hij wil
dat wij wandelen.
De enige hoop voor verlossing van ons gevallen geslacht is in Christus. Maria kon alleen verlost
worden door het Lam Gods. In zichzelf had zij geen enkele verdienste. Haar band met Jezus maakte
haar geestelijke verhouding tot Hem niet anders dan die van enig andere menselijke ziel. Dit wordt
bedoeld met de woorden van de Heiland. Hij maakt een duidelijk onderscheid tussen Zijn verhouding
82