De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 30—Hij stelde er twaalf aan
“En Hij ging de berg op en riep tot Zich wie Hij Zelf wilde, en zij kwamen tot Hem. En Hij stelde er
twaalf aan, opdat zij met Hem zouden zijn en opdat Hij hen zou uitzenden om te prediken.”
Onder het beschuttende geboomte op de berghelling, op slechts kleine afstand van het Meer van Galilea,
werden de twaalf geroepen tot het apostelschap, en daar werd de Bergrede gehouden. De velden en
heuvels waren de geliefkoosde verblijfplaatsen van Jezus, en veel van zijn onderwijs werd gegeven in
de open lucht, meer dan in de tempel en de synagoge. Geen synagoge zou groot genoeg geweest zijn
voor de scharen die Hem volgden: maar niet alleen om die reden verkoos Hij te leren in de velden en
bossen. Jezus hield van het natuurschoon. Voor Hem was iedere rustige plaats waar Hij Zich terugtrok
een gewijde tempel.
Onder de bomen van Eden hadden de eerste bewoners der aarde hun heiligdom gekozen. Daar had
Christus gesproken met de vader van het mensdom. Toen zij uit het Paradijs waren verdreven,
aanbaden onze eerste voorouders nog steeds in de velden en de bossen, en daar kwam Christus hen
tegemoet met het evangelie van Zijn genade. Het was Christus Die met Abraham sprak onder de
terebinten van Mamre; Die met Isaäk sprak wanneer deze uitging om te bidden in de velden tegen het
vallen van de avond; Die met Jakob sprak op de heuvel bij Bethel; met Mozes in de bergen van Midian;
en met de jonge David, toen deze zijn kudde hoedde. Het was op aanwijzing van Christus dat vijftien
eeuwen lang het Joodse volk ieder jaar hun huizen voor een week hadden verlaten, en gewoond hadden
in hutten die waren gemaakt van groene takken “van sierlijke bomen..., takken van palmen, en twijgen
van loofbomen en van beekwilgen”.
Gedurende de opleiding van Zijn discipelen verkoos Jezus Zich terug te trekken uit het rumoer van de
stad naar de rust van de velden en de heuvels, aangezien dit meer in harmonie was met de lessen van
zelfverloochening die Hij hun wilde leren. En gedurende Zijn dienstwerk verzamelde Hij graag de
mensen om Zich heen onder de blauwe hemel, op een grasrijke helling van een heuvel, of op het strand
bij het meer. Hier kon Hij, omringd door de werken van Zijn eigen schepping, de gedachten van Zijn
toehoorders van het kunstmatige op het natuurlijke richten. In de groei en ontwikkeling van de natuur
werden de beginselen van Zijn koninkrijk geopenbaard. Wanneer de mensen hun ogen zouden
opheffen naar de heuvelen Gods, en de wonderwerken van Zijn handen zouden aanschouwen, zouden
ze kostelijke lessen van goddelijke waarheid kunnen leren. Datgene wat Christus hun leerde, zou voor
hen herhaald worden in de dingen der natuur. Zo is het met allen die de natuur ingaan met Christus in
hun hart. Ze zullen voelen dat ze omgeven worden door een heilige invloed. De dingen der natuur
brengen de gelijkenissen van onze Here onder de aandacht en herhalen Zijn raadgevingen. Door
gemeenschap met God in de natuur wordt de geest verheven en vindt het hart rust.
De eerste stap voor de organisatie van de gemeente, die na het vertrek van Christus Hem op aarde zou
moeten vertegenwoordigen, moest nu gedaan worden. Er stond hun geen kostbaar heiligdom ter
beschikking, maar de Heiland leidde Zijn discipelen naar de afgezonderde plaats die Hij liefhad, en in
hun gedachten werden de geestelijke ervaringen van die dag voorgoed verbonden met de schoonheid
van berg en dal en meer.
180