De Wens der Eeuwen door Ellen White

De Joden hadden de wet zó verdraaid, dat ze er een slavenjuk van gemaakt hadden. Hun zinloze
inzettingen waren tot een spreekwoord geworden bij de andere volken. In het bijzonder de sabbat was
omheind door allerlei onzinnige beperkingen. Hij was voor hen geen verlustiging, niet de heilige dag
des Heren van gewicht. De schriftgeleerden en Farizeeën hadden de viering van de sabbat tot een
ondragelijke last gemaakt. Het was een Jood niet toegestaan een vuur aan te steken of zelfs ook maar
een kaars te ontsteken op de sabbat. Als een gevolg daarvan waren de mensen afhankelijk van heidenen
voor het verrichten van vele diensten die ze volgens hun inzettingen zelf niet mochten doen. Zij
dachten er niet over na dat, wanneer die dingen zondig waren om te doen, de mensen die anderen in
dienst namen om ze te verrichten, even zondig waren als wanneer ze het werk zelf gedaan hadden. Ze
dachten dat het heil beperkt was tot de Joden, en dat de toestand van anderen, die reeds hopeloos was,
niet erger gemaakt kon worden. Maar God heeft geen geboden gegeven die niet door allen
gehoorzaamd kunnen worden. Zijn wetten geven geen goedkeuring aan onredelijke en zelfzuchtige
beperkingen.
In de tempel ontmoette Jezus de man die genezen was. Hij was daarheen gekomen om een zondoffer
te brengen en ook een dankoffer voor de grote genade die hij ontvangen had. Toen Hij hem onder de
tempelgangers aantrof, maakte Jezus Zich bekend met de waarschuwende woorden: “Zie, gij zijt
gezond geworden; zondig niet meer, opdat u niet iets ergers overkome”.
De genezen man was buiten zichzelf van vreugde toen hij zijn Verlosser ontmoette. Onwetend
aangaande de vijandschap tegen Jezus, vertelde hij aan de Farizeeën die hem daarnaar gevraagd hadden,
dat Hij het was, Die hem genezen had. “En daarom wilden de Joden Jezus vervolgen, omdat Hij deze
dingen op sabbat deed.”
Jezus werd voor het Sanhedrin gebracht om Zich te verantwoorden wegens beschuldiging van
sabbatschending. Indien de Joden in die tijd een zelfstandige natie waren geweest, zou een dergelijke
beschuldiging hun doel gediend hebben om Hem ter dood te brengen. Dit werd verhinderd door het
feit dat zij onderworpen waren aan de Romeinen. De Joden hadden niet de macht een doodvonnis te
voltrekken, en de beschuldigingen die tegen Christus ingebracht werden, zouden geen gewicht in de
schaal leggen in een Romeinse rechtszitting. Er waren echter andere zaken die zij daardoor trachtten
te bereiken. Niettegenstaande hun pogingen om Zijn arbeid te verijdelen, was Christus bezig zelfs in
Jeruzalem een grotere invloed over het volk te krijgen dat zijzelf hadden. Grote scharen die geen belang
stelden in de heftige toespraken van de rabbi’s, werden door Zijn leer aangetrokken. Ze konden Zijn
woorden begrijpen, en hun hart werd daardoor verwarmd en vertroost. Hij sprak over God, niet als een
wrekend Rechter, maar als een tedere Vader, en Hij openbaarde het beeld Gods door dat Zelf te
weerspiegelen. Zijn woorden waren als balsem voor de gewonde geest. Zowel door Zijn woorden als
door Zijn genadewerken verbrak Hij de terneerdrukkende macht van oude overleveringen en door
mensen gemaakte geboden, en Hij bracht de liefde Gods naar voren in haar onuitputtelijke volheid.
In een van de vroegste profetieën aangaande Christus staat geschreven: “De schepter zal van Juda niet
wijken, noch de heersersstaf tussen zijn voeten, totdat Silo komt, en Hem zullen de volken gehoorzaam
zijn”. Het volk verzamelde zich rondom Christus. De gunstig gestemde harten van de menigte namen
de lessen van liefde en welwillendheid liever aan dan de strenge ceremoniën die door de priesters
120