De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 45—De voorafschaduwing van het kruis
Het werk van Christus op aarde spoedde zich ten einde. De tonelen waarheen Zijn schreden Zich
richtten, lagen duidelijk voor Hem afgetekend. Zelfs voordat Hij de menselijke natuur aannam, had
Hij de gehele lengte van het pad gezien dat Hij gaan moest om te redden wat verloren was. Iedere pijn
die door Zijn hart ging, iedere belediging die over Zijn hoofd werd uitgestort, iedere ontbering die Hij
moest doorstaan was voor zijn blik niet verholen, voor Hij Zijn kroon en koningskleed terzijde legde
en van de troon afstapte om Zijn goddelijkheid met het menselijke te bekleden. Het pad van de kribbe
tot Golgotha stond Hem geheel voor ogen. Hij wist welke zielsangst over Hem zou komen. Hij wist
het alles, en toch zei Hij: “Zie, Ik kom; in de boekrol is over Mij geschreven; Ik heb lust om Uw wil
te doen, Mijn God, Uw wet is in Mijn binnenste”.
Steeds had Hij het resultaat van Zijn zending voor ogen. Zijn leven op aarde, dat zo vol moeite en
zelfopoffering was, werd verlicht door het vooruitzicht, dat Hij al deze ontberingen niet voor niets zou
lijden. Door Zijn leven te geven voor het leven van de mensen, zou Hij de wereld herwinnen tot trouw
aan God. Hoewel eerst de doop met bloed ontvangen moest worden, hoewel de zonden van de wereld
zouden rusten op Zijn onschuldige ziel, hoewel de schaduw van een onuitsprekelijke smart op He m
rustte, zo verkoos Hij toch, ter wille van de vreugde welke vóór Hem lag, het kruis op te nemen, en
Hij achtte de schande niet.
Voor de uitverkoren metgezellen van Zijn dienstwerk waren de gebeurtenissen die voor Hem lagen,
alsnog verborgen; maar de tijd was nabij, dat ze Zijn doodsstrijd zouden moeten aanschouwen. Zij
zouden moeten zien, hoe Hij Die zij hadden liefgehad en vertrouwd, overgeleverd in de handen van
Zijn vijanden en aan het kruis van Golgotha gehangen zou worden. Spoedig zou Hij hen moeten
verlaten, om de wereld tegemoet te treden zonder de vertroosting van Zijn zichtbare tegenwoordigheid.
Hij wist, hoe bittere haat en ongeloof hen zouden vervolgen, en Hij wilde hen voorbereiden voor hun
beproevingen.
Jezus en Zijn discipelen waren nu gekomen in één van de dorpen van Cesarea Filippi. Zij waren buiten
de grenzen van Galilea, in een gebied waar afgodendienst overheerste. Hier waren de discipelen
onttrokken aan de heersende invloed van het jodendom en werden ze in nauwer contact gebracht met
de godsdienst der heidenen. Rondom hen waren vormen van bijgeloof vertegenwoordigd die in alle
delen van de wereld voorkwamen. Jezus wilde, dat een blik op deze dingen hen ertoe zou brengen, hun
verantwoordelijkheid jegens de heidenen te gevoelen. Gedurende Zijn verblijf in dit gebied trachtte
Hij Zich te onttrekken aan het onderrichten van het volk en Zich meer aan Zijn discipelen te wijden.
Hij stond op het punt hun te vertellen over het lijden dat Hem te wachten stond. Maar eerst ging Hij
alleen weg en bad, dat hun harten bereid zouden mogen zijn om Zijn woorden te ontvangen. Toen Hij
zich weer bij hen gevoegd had, deelde Hij hun niet dadelijk mee wat Hij hen wilde laten weten. Voordat
Hij dit deed, gaf Hij hun gelegenheid om hun geloof in Hem te belijden, opdat zij versterkt zouden
mogen worden voor de komende beproeving. Hij vroeg: “Wie zeggen de mensen, dat de Zoon des
mensen is?”
264