De Wens der Eeuwen door Ellen White

Een ogenblik scheen de goddelijkheid van Christus door Zijn menselijke gedaante heen. De
hogepriester sidderde voor de doordringende blik van de Heiland. Die ogen schenen zijn verborgen
gedachten te lezen, en in te branden in zijn hart. Nooit in zijn latere leven vergat hij de onderzoekende
blik van de vervolgde Zoon van God.
”Van nu aan”, zei Jezus, “zult gij de Zoon des mensen zien, gezeten aan de rechterhand der Macht en
komende op de wolken des hemels”. Met deze woorden gaf Christus een beeld van het
tegenovergestelde van dat wat nu gebeurde. Hij, de Here van leven en heerlijkheid, zou gezeten zijn
aan de rechterhand Gods. Hij zou de Rechter der gehele aarde zijn, en op Zijn beslissing zou er geen
beroep kunnen zijn. Dan zou iedere geheime zaak in het licht van Gods aangezicht worden gebracht,
en het oordeel over ieder mens zijn naar gelang van zijn werken.
De woorden van Christus deden de hogepriester ontstellen. De gedachte dat er een wederopstanding
der doden zou zijn, waarbij allen zouden staan voor de rechterstoel Gods om vergolden te worden naar
hun werken, was een verschrikkelijke gedachte voor Kajafas. Hij wilde niet geloven, dat Hij in de
toekomst naar zijn werken zou worden geoordeeld. Hij zag voor zijn geestesoog een panorama van de
gebeurtenissen bij het laatste oordeel. Een ogenblik lang zag hij het vreselijke schouwspel, waarbij de
graven hun doden teruggeven, met de geheimen waarvan hij had gehoopt dat ze voorgoed waren
verborgen. Een ogenblik had hij het gevoel, alsof hij voor de eeuwige Rechter stond, Wiens oog, dat
alle dingen ziet, in zijn ziel las en geheimen aan het licht bracht waarvan hij veronderstelde dat ze met
de doden waren begraven.
Het schouwspel verdween voor het geestesoog van de priester. De woorden van Christus krenkten hem,
de Sadduceeër, diep. Kajafas had de leerstelling van de wederopstanding, het oordeel en een
toekomstig leven ontkend. Nu werd hij aangegrepen door een duivelse woede. Moest deze Man, Die
als gevangene voor hem stond, zijn meest geliefde theorieën aanvallen? Terwijl hij zijn kleed scheurde,
zodat de mensen zijn zogenaamde afschuw zouden kunnen zien, eiste hij dat de gevangene zonder
verdere plichtplegingen wegens godslastering zou worden veroordeeld. “Waartoe hebben wij nog
getuigen nodig?” zei hij; “Zie, nu hebt gij de godslastering gehoord. Wat dunkt u?” En zij allen
verklaarden Hem schuldig.
Overtuiging vermengd met hartstocht bracht Kajafas ertoe te handelen zoals hij deed. Hij was woedend
op zichzelf, omdat hij de woorden van Christus geloofde, en in plaats van zijn hart te scheuren in een
diep besef van de waarheid, en te belijden dat Jezus de Messias was, scheurde hij zijn priesterlijke
gewaden in vastbesloten verzet. Deze daad had een diepe betekenis. Kajafas vatte maar vaag de
betekenis hiervan. Met deze daad, die hij verrichtte om de rechters te beïnvloeden en de veroordeling
van Christus te bewerkstelligen, veroordeelde de hogepriester zichzelf. Door de wet van God werd hij
uitgesloten van het priesterschap. Hij had zijn eigen doodvonnis uitgesproken.
Een hogepriester mocht zijn klederen niet scheuren. Bij de wet voor de Levieten was dit verboden en
de doodstraf stond hierop. Onder geen enkele omstandigheid, bij geen enkele gelegenheid, mocht de
priester zijn gewaad scheuren. Onder de Joden was het de gewoonte, dat bij de dood van vrienden de
457