De Wens der Eeuwen door Ellen White

goed bekend aan Lucifer, de overdekkende cherub. Sinds hij de hemel verloren had, was hij vast
besloten wraak te nemen door anderen te doen delen in zijn val. Hij zou dit doen door hen ertoe te
brengen de hemelse dingen niet meer op hun juiste waarde te schatten en het hart op aardse dingen te
stellen.
De Heerser des hemels zou niet zonder hindernissen de zielen der mensen winnen voor Zijn koninkrijk.
Vanaf de tijd dat Hij een klein Kind was in Bethlehem, werd Hij voortdurend aangevallen door de
boze. Het beeld van God werd geopenbaard in Christus, en in de raadslagen van Satan was het
vastbesloten dat Hij overwonnen zou worden. Geen menselijk wezen kwam in de wereld en ontsnapte
aan de macht van de bedrieger. De machten die in het complot van de boze betrokken waren, werden
op Zijn pad gebracht om de strijd met Hem aan te binden, zo mogelijk over Hem te zegevieren.
Bij de doop van de Heiland was Satan onder degenen die daarvan getuigen waren. Hij zag hoe de
heerlijkheid van de Vader Zijn Zoon overschaduwde. Hij hoorde hoe de stem van Jehova getuigde van
de goddelijkheid van Jezus. Sinds de val van Adam was het menselijk geslacht afgesneden geweest
van direct contact met God; de omgang tussen hemel en aarde had plaatsgevonden door middel van
Christus; maar nu Jezus was gekomen “in een vlees aan dat der zonde gelijk”, sprak de Vader Zelf.
Tevoren had Hij met de mensen gesproken door middel van Christus; nu sprak Hij met de mensen in
Christus. Satan had gehoopt dat Gods afkeer van het kwade een eeuwige scheiding zou teweegbrengen
tussen hemel en aarde. Maar nu was het openbaar dat de gemeenschap tussen God en de mensen
hersteld was.
Satan zag in, dat hij moest overwinnen of overwonnen worden. Er hing te veel van de strijd af om die
te kunnen overlaten aan de engelen die met hem samenspanden. Hij moest de oorlog persoonlijk leiden.
Alle machten van de afval werden opgeroepen tegen de Zoon van God. Christus werd gemaakt tot het
doelwit van ieder wapen van de hel.
Velen beschouwen deze strijd tussen Christus en Satan als iets dat niet van bijzonder belang is voor
hun leven, en voor hen is daarin weinig belangwekkends. Maar op het terrein van ieder hart wordt deze
strijd herhaald. Niemand verlaat ooit de rijen van de boze om in dienst te treden van God zonder dat
hij de aanvallen van Satan moet weerstaan. De verleidingen waaraan Christus weerstand bood, waren
dezelfde die wij zo moeilijk te weerstaan vinden. Zij werden Hem in zoveel sterkere mate opgedrongen,
als Zijn karakter hoger staat dan het onze. Met de verschrikkelijke last van de zonden der wereld op
Zijn schouders, weerstond Christus de beproeving van de eetlust, van de liefde voor de wereld, en van
die praalzucht die tot aanmatiging leidt. Dit waren de beproevingen die Adam en Eva deden struikelen,
en die ook ons zo gemakkelijk in hun macht krijgen.
Satan had op Adams zonde gewezen als een bewijs dat Gods wet onrechtvaardig was en niet
gehoorzaamd kon worden. In de gestalte van ons mensen moest Christus het falen van Adam weer
goedmaken. Maar toen Adam door de verleider werd aangevallen, rustte nog geen van de gevolgen
der zonde op hem. Hij stond in de kracht van volmaakte mannelijkheid, in het bezit van de volledige
kracht van geest en lichaam. Hij was omringd met de heerlijkheid van Eden en stond in een dagelijkse
verbinding met hemelse wezens. Zo was het niet met Jezus toen Hij de woestijn inging om weerstand
te bieden aan Satan. Vierduizend jaar lang was de lichamelijke kracht van het menselijk geslacht
61