De Wens der Eeuwen door Ellen White

en zij zullen in u geen steen op de andere laten, omdat gij de tijd niet hebt opgemerkt, dat God naar u
omzag”.
Christus was gekomen om Jeruzalem en zijn kinderen te redden; maar farizeïsche trots, huichelarij,
naijver en kwaadwilligheid hadden Hem verhinderd Zijn bedoeling uit te voeren. Jezus kende de
verschrikkelijke vergelding die zou komen over de ten ondergang gedoemde stad. Hij zag Jeruzalem
omringd door legers, Hij zag hoe de belegerde inwoners de hongerdood werden ingedreven, hoe
moeders zich voedden met de dode lichamen van hun eigen kinderen, en hoe ouders en kinderen
elkander het laatste stukje voedsel ontrukten, hoe natuurlijke genegenheid door het knagend gevoel
van honger werd vernietigd. Hij zag dat de hardnekkigheid van de Joden, die gebleken was uit hun
afwijzing om door Hem behouden te worden, hen ook ertoe zou brengen om te weigeren zich te
onderwerpen aan de binnenstromende legers. Hij aanschouwde Golgotha, waar Hij verhoogd zou
worden, waar kruisen zo dicht op elkaar zouden staan als bomen in een bos. Hij zag hoe de ongelukkige
inwoners werden gemarteld op de pijnbank en door kruisiging, de prachtige paleizen verwoest, de
tempel in een ruïne werd veranderd, en dat er van de kolossale tempelmuren geen steen op de andere
zou worden gelaten, terwijl de stad werd omgeploegd als een akker. Terecht weende de Heiland, toen
Hij dat verschrikkelijke toneel aanschouwde.
Jeruzalem was Zijn zorgenkind geweest, en zoals een liefderijk vader treurt om een weerspannige zoon,
zo weende Jezus over de geliefde stad. Hoe kan Ik u prijsgeven? Hoe kan Ik aanzien dat ge aan de
verwoesting wordt overgegeven? Moet Ik toelaten, dat ge de beker van uw ongerechtigheid vol maakt?
Eén ziel heeft zoveel waarde, dat, in vergelijking daarmee, de wereld in het niet zinkt; maar hier zou
een heel volk verloren gaan. Wanneer de snel ter kimme neigende zon niet meer aan de hemel te zien
zou zijn, zou de genadedag voor Jeruzalem voorbij zijn. Terwijl de stoet stilstond op de top van de
Olijfberg, was het nog niet te laat voor Jeruzalem om berouw te tonen. De engel der genade vouwde
zijn vleugels dicht om af te stappen van de gouden troon en zo plaats te maken voor gerechtigheid en
een snel komend oordeel. Maar Christus’ liefdevolle hart pleitte nog steeds voor Jeruzalem, dat Zijn
genade had versmaad, dat Zijn waarschuwingen had veracht en op het punt stond zijn handen te
bezoedelen met Zijn bloed. Indien Jeruzalem slechts berouw wilde tonen, was het nog niet te laat. Zou,
terwijl de laatste stralen van de ondergaande zon bleven toeven op tempel, toren en tinne, een goede
engel de stad nog leiden tot de liefde van de Heiland, en haar ondergang afwenden? Prachtige en
onheilige stad, die de profeten had gestenigd, die de Zoon van God had verworpen, die zichzelf, door
onboetvaardigheid, in de boeien der slavernij sloot — haar dag van genade was welhaast voorbij!
Toch spreekt de Geest van God nogmaals tot Jeruzalem. Voordat de dag voorbij is, komt er een ander
getuigenis tot Christus. De stem der getuigen gaat luider spreken, gehoor gevend aan de roep van een
profetisch verleden. Indien Jeruzalem de roep zal horen, indien de stad de Heiland Die haar poorten
binnengaat, zal aannemen, kan het nog gered worden.
De geruchten, dat Jezus de stad nadert met een grote toeloop van mensen, hebben de oversten in
Jeruzalem bereikt. Maar dezen hebben geen welkom voor de Zoon van God. Angstig gaan zij uit, Hem
tegemoet, in de hoop de schare uiteen te kunnen drijven. Wanneer de stoet op het punt staat de Olijfberg
af te dalen, wordt hij opgevangen door de oversten. Zij vragen naar de oorzaak van dit luidruchtige
vreugdebetoon. Wanneer zij de vraag stellen: “Wie is dit?” geven de discipelen, vervuld met de Geest
372