De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 76—Judas
De geschiedenis van Judas toont ons het droevige einde van een leven dat door God geëerd had kunnen
worden. Zou Judas zijn gestorven vóór zijn laatste reis naar Jeruzalem, dan zou hij beschouwd zijn als
een man die een plaats onder de twaalven waard was, als één die zeer gemist zou worden. De afschuw
die hem door de eeuwen heen heeft gevolgd, zou niet hebben bestaan, als het niet was om de
eigenschappen die aan het einde van zijn geschiedenis werden geopenbaard. Maar het was met een
bedoeling dat zijn karakter voor de wereld werd openbaar gemaakt. Het moest een waarschuwing zijn
voor allen die, evenals hij, aan heilige zaken hun toevertrouwd, verraad zouden plegen.
Kort voor het Pascha had Judas zijn overeenkomst met de priesters om Jezus in hun handen over te
leveren, hernieuwd. Er was toen afgesproken, dat de Heiland op één van de plaatsen waar Hij Zich
gewoonlijk afzonderde voor meditatie en gebed, zou worden gegrepen. Sinds het feestmaal in het huis
van Simon had Judas de gelegenheid gehad om na te denken over de daad die hij was overeengekomen
om uit te voeren, maar zijn opzet was niet veranderd. Voor dertig zilverlingen — de prijs voor een
slaaf — gaf hij de Here der heerlijkheid over aan schande en dood.
Judas bezat van nature een sterke liefde voor geld; maar hij was niet altijd verdorven genoeg geweest
om een dergelijke daad te verrichten. Hij had de boze geest der hebzucht gekoesterd, totdat deze een
overheersende drijfveer in zijn leven werd. De liefde voor de mammon overvleugelde zijn liefde voor
Christus. Door slaaf te worden van één ondeugd, gaf hij zichzelf aan Satan, om tot elke mogelijke
zonde te worden gedreven.
Judas had zich bij de discipelen aangesloten, toen grote scharen Christus volgden. Het onderricht van
de Heiland bewoog hun harten telkens wanneer zij gespannen luisterden naar Zijn woorden, die Hij
sprak in de synagoge, aan de oever van de zee en op de berg. Judas zag hoe lammen, zieken en blinden
in groten getale uit de steden en dorpen naar Jezus kwamen. Hij zag hoe stervenden aan Zijn voeten
werden gelegd. Hij was getuige van Je machtige werken van de Heiland, wanneer Hij de zieken genas,
duivelen uitwierp en doden opwekte. Hij voelde in zijn eigen wezen de bewijzen van de macht van
Christus. Hij erkende, dat de leer van Christus machtiger was dan alles wat hij ooit had gehoord. Hij
had de Grote Leraar lief, en verlangde met Hem te zijn. Hij voelde een verlangen dat zijn karakter en
leven zouden worden veranderd, en hij hoopte dat hij dit zou ervaren door zich met Jezus te verbinden.
De Heiland wees Judas niet af. Hij gaf hem een plaats onder de twaalven. Hij vertrouwde hem het
werk van een evangelist toe. Hij schonk hem de kracht om zieken te genezen en duivelen uit te werpen.
Maar Judas kwam niet zover, dat hij zichzelf volkomen aan Christus overgaf. Hij gaf zijn wereldse
eerzucht en zijn liefde voor geld niet op. Terwijl hij de positie van een dienaar van Christus aanvaardde,
liet hij zich niet door God vormen. Hij meende, dat hij zijn eigen oordeel en inzichten zou kunnen
behouden, en hij kweekte een gezindheid van kritiek leveren en beschuldigen.
Judas stond in hoog aanzien bij de discipelen en hij had op hen een grote invloed. Hijzelf had een hoge
dunk van zijn eigen bekwaamheden, en zag op zijn broeders neer als mensen die ver beneden hem
stonden in oordeel en bekwaamheid. Zij zagen hun gunstige gelegenheden niet, dacht hij, en maakten
geen gebruik van de omstandigheden. Met zulke kortzichtige mannen als leiders zou de gemeente nooit
tot bloei komen. Petrus was driftig; hij was gewoon te handelen zonder na te denken. Johannes, die
alle waarheden uit de mond van Christus als schatten koesterde, werd door Judas beschouwd als een
464