De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 69—Op de Olijfberg
De woorden van Christus tot de priesters en oversten: “Zie, uw huis wordt aan u overgelaten”, hadden
hen bevreesd gemaakt. Zij wendden onverschilligheid voor, maar steeds kwam weer de vraag bij hen
op, wat deze woorden zouden hebben te beduiden. Een onzichtbaar gevaar scheen hen te bedreigen.
Zou het kunnen zijn, dat de prachtige tempel, die de roem van de natie vormde, spoedig in een
puinhoop zou worden veranderd? Het voorgevoel van onheil werd door de discipelen gedeeld, en zij
wachtten met ongerustheid op een nadere verklaring van Jezus. Terwijl ze met Hem de tempel verlieten,
vestigden zij Zijn aandacht op de kracht en de schoonheid daarvan. De stenen van de tempel waren
van het zuiverste marmer, volmaakt wit, en sommige daarvan hadden bijna ongelooflijke afmetingen.
Een gedeelte van de muur had de belegering van het leger van Nebukadnezar doorstaan. Door het
volmaakte metselwerk scheen het één grote steen, die in zijn geheel uit de steengroeve was gegraven.
Hoe die machtige muren omver zouden kunnen worden geworpen, begrepen de discipelen niet.
Wat moeten de onuitgesproken gedachten van die Verworpene zijn geweest, toen Zijn aandacht op de
schoonheid van de tempel werd gevestigd! Het schouwspel dat voor Hem lag, was inderdaad prachtig,
maar Hij zei bedroefd: Ik zie het alles. De gebouwen zijn inderdaad schitterend. U wijst erop, dat deze
muren schijnbaar niet te verwoesten zijn; maar luistert naar Mijn woorden: De dag zal komen waarop
“geen steen op de andere zal worden gelaten, die niet zal worden weggebroken”.
De woorden van Christus waren gesproken tot een groot aantal toehoorders maar toen Hij alleen op de
Olijfberg was gezeten, kwamen Petrus, Jacobus, Johannes en Andreas tot Hem. “Zeg ons”, zeiden zij,
“wanneer zal dat geschieden, en wat is het teken van Uw komst en van de voleinding der wereld?”
Jezus antwoordde Zijn discipelen niet met een afzonderlijke uiteenzeting over de verwoesting van
Jeruzalem en de grote dag van Zijn komst. Hij mengde de beschrijvingen van deze twee gebeurtenissen
dooreen. Indien Hij de toekomstige gebeurtenissen aan Zijn discipelen zou hebben geopenbaard zoals
Hij die aanschouwde, zouden zij niet in staat zijn geweest de aanblik te verdragen. In Zijn
barmhartigheid jegens hen haalde Hij de beschrijvingen van die twee grote gebeurtenissen dooreen,
en liet het aan de discipelen zelf over de betekenis daarvan te bestuderen. Terwijl Hij sprak over de
verwoesting van Jeruzalem, reikten Zijn profetische woorden over die gebeurtenis tot aan de
beslissende grote brand op die dag wanneer de Here zal verrijzen van Zijn plaats om de wereld te
straffen voor haar ongerechtigheden, wanneer de aarde het op haar vergoten bloed aan het licht zal
brengen en haar geslagenen niet langer zal bedekken. Deze gehele redevoering werd niet alleen
gegeven voor de discipelen, maar tevens voor hen die de laatste tonelen van de geschiedenis der aarde
zouden beleven.
Terwijl Hij Zich tot de discipelen wendde, zei Christus: “Ziet toe, dat niemand u verleide! Want velen
zullen komen onder Mijn naam en zeggen: Ik ben de Christus, en zij zullen velen verleiden”. Vele
valse messiassen zullen optreden, en beweren dat zij wonderen verrichten, en verklaren dat de tijd van
de verlossing van het Joodse volk is gekomen. Deze zullen velen misleiden. De woorden van Christus
zijn in vervulling gegaan. Tussen Zijn dood en de belegering van Jeruzalem verschenen vele valse
christussen. Maar Zijn waarschuwing werd ook gegeven aan de mensen die in deze tijd op de wereld
leven. Dezelfde misleidingen die plaatsvonden vóór de verwoesting van Jeruzalem, zijn door de
eeuwen aangewend en zullen opnieuw aangewend worden.
407