De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen zij deze aanwijzing, die hun zo beslist werd gegeven, hoorden, begonnen de discipelen over de
woorden van Christus die Zijn opstanding voorzegden, na te denken. Maar zelfs nu verheugden zij
zich niet. Zij konden hun twijfel en verwarring niet van zich afzetten. Zelfs toen de vrouwen
verklaarden, dat zij de Here hadden gezien, wilden de discipelen het niet geloven. Zij meenden dat zij
het zich slechts inbeelden.
De moeilijkheden schenen zich op te hopen. Op de zesde dag van de week hadden zij hun Meester
zien sterven; op de eerste dag van de week bemerkten ze, dat ze van Zijn lichaam beroofd waren, en
zij werden beschuldigd, dat zij het hadden gestolen om daardoor het volk te bedriegen. Zij wanhoopten
of zij ooit de verkeerde indrukken die zich rond hen opstapelden, zouden kunnen rechtzetten. Zij waren
bevreesd voor de vijandigheid van de priesters en voor de toorn van het volk. Zij verlangden naar de
tegenwoordigheid van Jezus, Die hen bij iedere moeilijkheid had geholpen.
Dikwijls herhaalden zij de woorden: “Wij echter leefden in de hoop, dat Hij het was, Die Israël
verlossen zou”. Eenzaam en met droefheid in het hart herinnerden ze zich Zijn woorden: “Indien zij
dit doen aan het groene hout, wat zal met het dorre geschieden?” Zij kwamen samen in de opperzaal,
en sloten en grendelden de deuren, in de wetenschap dat het lot van hun geliefde Leraar ieder ogenblik
ook het hunne zou kunnen zijn.
En al die tijd hadden ze zich kunnen verheugen in de wetenschap, dat hun Heiland was opgestaan.
Maria stond wenend in de hof, terwijl Jezus dicht bij haar was. Haar ogen waren zó verblind door
tranen, dat ze Hem niet kon onderscheiden. En de harten van de discipelen waren zó vol smart, dat ze
de boodschap van de engelen of de woorden van Christus Zelf niet geloofden.
Hoevelen doen nu nog hetzelfde wat de discipelen deden! Hoevelen herhalen de wanhoopskreet van
Maria: “Zij hebben mijn Here weggenomen... en ik weet niet waar zij Hem neergelegd hebben!” Tot
hoevelen zouden de woorden van de Heiland kunnen worden gezegd: “Waarom weent gij? Wie zoekt
gij?” Hij is dicht bij hen, maar hun door tranen verblinde ogen onderscheiden Hem niet. Hij spreekt
tot hen, maar zij verstaan het niet.
O, dat het gebogen hoofd toch mocht worden opgeheven, dat de ogen mochten worden geopend om
Hem te aanschouwen, dat de oren mochten luisteren naar Zijn stem! “Gaat terstond op weg, en zegt
Zijn discipelen dat Hij is opgewekt”.21 Zeg hun, niet te kijken naar het nieuwe graf van Jozef, dat met
een grote steen gesloten was en verzegeld met het Romeinse zegel. Christus is daar niet. Kijk niet naar
het ledige graf. Treur niet als degenen die hopeloos en hulpeloos zijn. Jezus leeft, en omdat Hij leeft,
zullen ook wij leven. Laat uit dankbare harten, van lippen die zijn aangeraakt met een heilig vuur, het
lied weerklinken: Christus is opgestaan! Hij leeft om voor ons te pleiten. Grijp deze hoop aan, en ze
zal voor de ziel een kracht zijn als een veilig, beproefd anker. Geloof, en gij zult de heerlijkheid Gods
zien.
517