De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zo zijn, door alle eeuwen heen, engelen de trouwe volgelingen van Christus nabij geweest. De vele
bondgenoten van het kwade hebben zich geschaard tegen allen die willen overwinnen; maar Christus
wil, dat wij zien op de dingen die niet gezien worden, de legerscharen des hemels, die gelegerd zijn
rondom allen die God vrezen, om hen uit te redden. We zullen nooit weten uit welke gevaren, geziene,
en ongeziene, wij gered zijn door de tussenkomst van de engelen, totdat we in het licht van de
eeuwigheid de voorzienigheden Gods zullen aanschouwen. Dan zullen we weten, dat het gehele
hemelse gezin belang stelde in het gezin hier beneden, en dat boodschappers van de troon van God
van dag tot dag over onze schreden hebben gewaakt.
Toen Jezus in de synagoge de profetie voorlas, hield Hij op bij de laatste opsomming betreffende het
werk van de Messias. Nadat Hij de woorden: “Om te verkondigen het aangename jaar des Heren”
gelezen had, liet Hij de zin: “En een dag der wrake van onze God” weg. Dit was evenzeer waar als het
eerste gedeelte van de profetie, en door Zijn zwijgen hierover ontkende Jezus de waarheid niet. Maar
juist over die laatste uitdrukking weidden Zijn toehoorders graag uit, en die wensten ze vervuld te zien.
Zij zegden oordelen aan tegen de heidenen, zonder in te zien dat hun eigen schuld nog groter was dan
de schuld van anderen. Zijzelf hadden de grootste behoefte aan de genade die ze de heidenen zo gaarne
wilden ontzeggen. Toen Jezus die dag in de synagoge te midden van hen stond, hadden ze de
gelegenheid de oproep van de hemel te aanvaarden. Hij Die “een welbehagen heeft in
goedertierenheid’” zou hen vol vreugde gered hebben van de vernietiging waarom hun zonden vroegen.
Hij kon hen niet opgeven, zonder nog eenmaal een oproep tot berouw te doen. Tegen het einde van
Zijn dienstwerk in Galilea bezocht Hij wederom de stad waar in Zijn kinderjaren Zijn thuis was
geweest. Sinds Hij daar verworpen was, hadden geruchten over Zijn prediking en Zijn wonderen het
land vervuld. Nu kon niemand meer ontkennen dat Hij meer dan menselijke kracht bezat. De mensen
in Nazareth wisten, dat Hij rondging, weldoende en genezende allen die door de duivel overweldigd
waren. Rondom hen waren hele dorpen waar in geen enkel huis het gekreun van een zieke meer
gehoord werd, want Hij was daar langs getrokken en had al hun zieken genezen. De genade die
geopenbaard werd in iedere daad in Zijn leven, getuigde van Zijn goddelijke zalving.
En terwijl ze luisterden naar Zijn woorden, werden de bewoners van Nazareth wederom bewogen door
de Geest van God. Maar zelfs nu nog konden ze niet toegeven, dat deze Man Die in hun midden was
opgegroeid, anders of groter was dan zijzelf. Nog steeds knaagde daar de bittere herinnering, dat Hij,
terwijl Hij er aanspraak op maakte Zelf de Beloofde te zijn, hun in feite een plaats in Israël had ontzegd;
want Hij had aangetoond, dat ze Gods gunst minder waardig waren dan een heidense man en vrouw.
Daarom wilden ze Hem niet aannemen als de Christus Gods, hoewel ze elkander vroegen: “Van waar
heeft Hij die wijsheid en die krachten?” Vanwege hun ongeloof kon de Heiland niet vele werken onder
hen verrichten. Slechts weinige harten stonden open voor Zijn zegen, en node vertrok Hij, om nooit
weer terug te keren.
Het ongeloof, dat zij nu eenmaal gekoesterd hadden, bleef de mensen in Nazareth beheersen. En
evenzo beheerste dat het Sanhedrin en het volk. Voor de priesters en het volk was het eerste verwerpen
van de openbaring van de macht van de Heilige Geest het begin van het einde. Om te bewijzen dat het
goed was geweest, dat ze deze openbaring de eerste maal verworpen hadden, bleven ze daarna steeds
144