De Wens der Eeuwen door Ellen White

naast het kruis stonden en de Heiland hoonden. Hij had Jezus gezien en gehoord, en hij was overtuigd
door Zijn leer, maar was van Hem afgekeerd door de priesters en oversten. Terwijl hij zijn overtuiging
trachtte te onderdrukken, was hij steeds dieper in de zonde gezonken, totdat hij werd
gevangengenomen, als misdadiger moest terechtstaan en veroordeeld werd aan het kruis te sterven. In
het gerechtsgebouw en op weg naar Golgotha was hij in het gezelschap van Jezus geweest. Hij had
gehoord, hoe Pilatus verklaarde: “Ik vind geen schuld in Hem”.
Hij had Zijn goddelijke houding opgemerkt, en Zijn medelijdende vergeving voor de mensen die Hem
folterden. Aan het kruis ziet hij, hoe de vele grote godsdienstige leiders verachtelijk de tong uitsteken,
en de Here bespotten. Hij ziet hoe ze het hoofd schudden. Hij hoort, hoe de verwijtende woorden door
zijn medeschuldige worden overgenomen: “Zijt Gij niet de Christus? Red Uzelf en ons!” Hij hoort hoe
velen onder de voorbijgangers Jezus verdedigen. Hij hoort hoe ze Zijn woorden herhalen en getuigen
van Zijn werken. De overtuiging dat dit de Christus is, keert bij hem terug. Hij wendt zich tot de andere
misdadiger en zegt: “Vreest zelfs gij God niet, nu gij hetzelfde vonnis ontvangen hebt?” De stervende
rovers hebben niet langer iets van de mensen te vrezen. Maar aan één van hen dringt zich de
overtuiging op, dat er een God is Die hij moet vrezen, een toekomst waarvoor hij moet beven. En nu
zal weldra de geschiedenis van zijn leven, door de zonde bezoedeld, afgesloten worden. “En wij
terecht”, zo klaagt hij; “want wij ontvangen vergelding naar wat wij gedaan hebben, maar Deze heeft
niets onbehoorlijks gedaan”.
Er is nu geen twijfel meer. Er is geen onzekerheid, geen verwijt. Toen de rover voor zijn misdaad was
veroordeeld, was hij volkomen wanhopig geworden; maar vreemde, tedere gedachten komen nu bij
hem op. Hij denkt terug aan alles wat hij over Jezus heeft gehoord, hoe Hij de zieken heeft genezen en
de zonden heeft vergeven. Hij heeft de woorden gehoord van hen die in Jezus geloofden en Hem
wenend volgden. Hij heeft het opschrift boven het hoofd van de Heiland gezien en gelezen. Hij heeft
gehoord, hoe de voorbijgangers het lazen, sommigen met smartelijk bevende lippen, anderen
schertsend en spottend. De Heilige Geest verlicht zijn geest, en geleidelijk wordt de keten van bewijzen
aaneengesmeed. Hij ziet in Jezus, Die geslagen en bespot aan het kruis hangt, het Lam Gods Dat de
zonden der wereld wegneemt. Hoop en angst vermengen zich in zijn stem, terwijl de hulpeloze,
stervende ziel zich vastklampt aan de stervende Heiland. “Jezus, gedenk mijner”, roept hij uit,
“wanneer Gij in Uw Koninkrijk komt”.
Het antwoord komt snel. Zacht en melodieus van toon, vol liefde, ontferming en kracht klinken de
woorden: “Voorwaar Ik zeg u heden, gij zult met Mij in het paradijs zijn”.
Gedurende lange uren van zielsangst hebben hoon en spot de oren van Jezus bereikt. Terwijl Hij aan
het kruis hangt, stijgt het geluid van de bespottingen en de vervloekingen nog tot Hem op. Met een
verlangend hart heeft Hij geluisterd, of één van Zijn discipelen uiting zal geven aan zijn vertrouwen.
Hij heeft alleen de treurige woorden gehoord: “Wij echter leefden in de hoop, dat Hij het was Die
Israël verlossen zou”. Hoe weldadig was daarom voor de Heiland de uiting van geloof en liefde van
de stervende rover! Terwijl de Joodse leiders Hem verloochenen, en zelfs de discipelen twijfelen aan
Zijn goddelijkheid, roept de arme misdadiger, op de drempel der eeuwigheid, Jezus aan als Here. Velen
waren bereid Hem Here te noemen toen Hij wonderen verrichtte en nadat Hij uit het graf was opgestaan;
489