De Wens der Eeuwen door Ellen White

Mijn werk. Maar Martha’s besliste en strevende geest deed zich gelden. Zij wilde niet, dat het in staat
van ontbinding verkerende lichaam ten aanschouwen gebracht zou worden. Het menselijk hart is traag
in het verstaan van de woorden van Christus, en het geloof van Martha had niet de volle betekenis van
Zijn belofte begrepen.
Christus berispte Martha, maar Zijn woorden werden met de uiterste zachtmoedigheid gesproken.
“Heb Ik u niet gezegd, dat gij, indien gij gelooft, de heerlijkheid Gods zien zult?” Waarom zou je
twijfel hebben betreffende Mijn macht? Waarom zou je argumenten aanvoeren tegen Mijn eisen? Je
hebt Mijn woord. Als je wilt geloven, zal je de heerlijkheid Gods zien. Natuurlijke onmogelijkheden
kunnen het werk van de Almachtige niet verhinderen. Twijfelzucht en ongeloof duiden niet op
nederigheid. Onvoorwaardelijk geloof in de woorden van Christus is ware nederigheid, ware
zelfovergave.
“Neemt gij de steen weg!” Christus had de steen kunnen gebieden zich te verwijderen, en de steen zou
Zijn stem hebben gehoorzaamd. Hij had de engelen die aan Zijn zijde waren, bevel kunnen geven, dit
te doen. Op Zijn bevel zouden onzichtbare handen de steen hebben verwijderd. Maar de steen moest
door mensenhanden worden weggenomen. Zo wilde Christus aantonen, dat de mens moet
samenwerken met God. Goddelijke kracht krijgt geen bevel om datgene te doen wat menselijke kracht
kan doen. God handelt niet zonder de hulp van mensen. Hij geeft hun kracht en werkt met hen samen,
wanneer zij de hun gegeven krachten en bekwaamheden gebruiken.
Aan het bevel wordt gevolg gegeven. De steen wordt afgewenteld. Alles wordt openlijk en
weloverwogen gedaan. Aan allen wordt de kans gegeven te zien, dat hier geen bedrog wordt gepleegd.
Daar ligt het lichaam van Lazarus in zijn rotsgraf, koud en stil in de dood. De kreten van de
klaagzangers verstommen. Verbaasd en in afwachting staan de mensen rond het graf, wachtend om te
zien wat gaat volgen.
Rustig staat Christus voor het graf. Een heilige ernst rust op allen die aanwezig zijn. Christus gaat
dichter naar de grafkelder toe. Terwijl Hij Zijn ogen opslaat naar de hemel, zegt Hij: “Vader, Ik dank
U, dat Gij Mij verhoord hebt”. Niet lang vóór deze gebeurtenis hadden de vijanden van Christus Hem
beschuldigd van godslastering, en hadden stenen opgenomen om naar Hem te werpen, omdat Hij
beweerde de Zoon van God te zijn. Zij beschuldigden Hem ervan, dat Hij wonderen verrichtte door de
kracht van Satan. Maar hier beweert Christus, dat God Zijn Vader is, en met een volmaakt vertrouwen
verklaart Hij, dat Hij de Zoon van God is.
In alles wat Hij deed, werkte Christus samen met Zijn Vader. Steeds had Hij ervoor gezorgd, duidelijk
te doen uitkomen, dat Hij niet in eigen kracht werkte; door geloof en gebed verichtte Hij Zijn wonderen.
Christus verlangde, dat allen Zijn verhouding tot Zijn Vader zouden kennen. “Vader”, zei Hij, “Ik dank
U, dat Gij Mij verhoord hebt. Zelf wist Ik, dat Gij Mij altijd verhoort, maar ter wille van de schare die
rondom Mij staat, heb Ik gesproken, opdat zij geloven dat Gij Mij gezonden hebt”. Nu zouden de
discipelen en het volk het meest overtuigende bewijs ontvangen omtrent de verhouding die er bestond
tussen Christus en God. Er zou hun worden getoond, dat de bewering van Christus geen misleiding
was.
345