De Wens der Eeuwen door Ellen White

veronderstelt, dat hij een oordeel kan vellen over de Bijbel, terwijl hij in werkelijkheid zichzelf
veroordeelt. Hij laat blijken, dat hij niet in staat is om waarheden die van hemelse oorsprong zijn en
die de eeuwigheid omvatten, op hun juiste waarde te schatten. In tegenwoordigheid van de grote berg
van Gods gerechtigheid, is zijn geest niet van ontzag vervuld. Hij houdt zich bezig met het zoeken naar
nietigheden en geeft daardoor blijk van een bekrompen, aardse natuur, een hart dat zijn vermogen om
God te waarderen, snel aan het verliezen is. Hij wiens hart gehoor heeft gegeven aan de goddelijke
aanraking, zal zoeken naar datgene wat zijn kennis van God zal vermeerderen en het karakter zal
verbeteren en verheffen. Zoals een bloem zich naar de zon wendt, opdat de heldere stralen haar de
schoonste kleuren zullen kunnen verlenen, zo zal de ziel zich keren naar de Zon der Gerechtigheid,
opdat het licht van de hemel het karakter zal sieren met de liefelijke eigenschappen van het karakter
van Christus.
Jezus vervolgde met een scherpe tegenstelling te schilderen tussen de Joden en Abraham: “Uw vader
Abraham heeft zich erop verheugd Mijn dag te zien en hij heeft die gezien en zich verblijd”.
Abraham had er zeer naar verlangd, de beloofde Heiland te zien. Hij zond een vurig gebed op, om voor
zijn dood de Messias nog te mogen zien. En hij heeft Christus gezien. Hem werd een bovennatuurlijk
licht gegeven, en hij zag het goddelijke karakter van Christus. Hij zag Zijn dag, en was verblijd. Hem
werd een inzicht gegeven in het goddelijk offer voor de zonde. Aangaande dit offer had hij een
voorbeeld in zijn eigen ervaring. Het bevel kwam tot hem: “Neem toch uw zoon, uw enige, die gij
liefhebt, Isaak... en offer hem... tot een brandoffer”.37 Hij legde de zoon der belofte, de zoon op wie
zijn hoop was gevestigd, op het offeraltaar. En terwijl hij toen naast het altaar wachtte, het mes reeds
opgeheven om God te gehoorzamen, hoorde hij een stem van de hemel, die zei: “Strek uw hand niet
uit naar de jongen en doe hem niets, want nu weet Ik, dat gij godvrezend zijt, en uw zoon, uw enige,
Mij niet hebt onthouden”.38 Deze verschrikkelijke beproeving werd aan Abraham opgelegd, opdat hij
de dag van Christus zou mogen zien, en de grote liefde van God voor de wereld zou beseffen, een
liefde zó groot, dat Hij, om de wereld uit haar verderf te redden, Zijn eniggeboren Zoon gaf om de
meest schandelijke dood te sterven.
Abraham leerde van God de belangrijkste les die ooit aan een sterveling gegeven werd. Zijn gebed,
dat hij Christus zou mogen zien voor hij stierf, werd verhoord. Hij zag Christus; hij zag alles wat een
sterveling kan zien en beleven. Door een volledige overgave was hij in staat het visioen van Christus
dat hem was gegeven, te verstaan. Hem werd getoond, dat God, door Zijn eniggeboren Zoon te geven
om zondaren te redden van een eeuwig verderf, een groter en heerlijker offer bracht dan ooit een mens
zou kunnen brengen.
Abrahams ervaring gaf antwoord op de vraag: “Waarmede zal ik de Here tegemoet treden en mij
buigen voor God in den hoge? Zal ik Hem tegemoet treden met brandofferen, met éénjarige kalveren?
Zal de Here welgevallen hebben aan duizenden rammen, aan tienduizenden oliebeken? Zal ik mijn
eerstgeborene geven voor mijn overtreding, de vrucht van mijn schoot voor de zonde mijner ziel?”. In
de woorden van Abraham: “God zal Zichzelf voorzien van een lam ten brandoffer, mijn zoon”,40 en
in Gods voorziening van een offer in de plaats van Isaak, werd te kennen gegeven, dat geen mens
verzoening kan doen voor zichzelf. Het heidense systeem van offeranden was volkomen
302