De Wens der Eeuwen door Ellen White

Ze waren te zeer verbaasd om te vragen waar het vuur en het voedsel vandaan kwamen. “Jezus zeide
tot hen: Brengt van de vissen die gij thans gevangen hebt”. Petrus snelde naar het net toe dat hij had
laten schieten, en hielp zijn broeders om het op de oever te trekken. Nadat dit werk gedaan was en de
voorbereidingen waren getroffen, nodigde Jezus Zijn discipelen om te komen eten. Hij brak het
voedsel en verdeelde het onder hen, en werd herkend en beleden door alle zeven. Het wonder van de
spijziging van de vijfduizend op de berghelling werd hun nu in gedachten gebracht; maar zij werden
vervuld met een geheimzinnig ontzag, en zwijgend staarden zij naar de opgestane Heiland.
Zij herinnerden zich levendig de gebeurtenis bij het meer, toen Jezus hun had gevraagd Hem te volgen.
Zij herinnerden zich nu, hoe zij, op Zijn bevel, waren uitgevaren naar het diepe gedeelte, en hun net
hadden uitgeworpen, en dat de vangst zó overvloedig was geweest, dat het net gevuld werd, tot het
bijna scheurde. Toen had Jezus hen geroepen om hun vissersboten te verlaten, en Hij had beloofd dat
Hij hen vissers van mensen zou maken. Om deze gebeurtenis weer in hun gedachten te brengen en de
indruk daarvan dieper te maken, had Hij opnieuw dit wonder ver-richt. Zijn daad was een vernieuwing
van de opdracht aan de discipelen. Het liet hun zien, dat de dood van hun Meester niets had afgedaan
van hun verplichting om het werk te doen dat Hij hun had toegewezen. Hoewel ze van Zijn persoonlijke
tegenwoordigheid en van de middelen voor levensonderhoud die hun vroeger beroep hun verschafte,
zouden zijn verstoken, zou de opgestane Heiland steeds voor hen blijven zorgen. Terwijl ze Zijn werk
deden, zou Hij in hun behoeften voorzien. En Jezus had een bedoeling met de opdracht, het net aan de
rechterzijde uit te werpen. Aan die kant stond Hij op de oever. Dat was de kant van het geloof. Indien
zij in verbondenheid met Hem zouden werken, — wanneer Zijn goddelijke kracht zich verbond met
hun menselijke krachtsinspanning —, dan kon het niet missen of zij zouden succes hebben.
Christus had nog een andere les te geven, die in het bijzonder op Petrus betrekking had. Petrus’
verloochening van de Here was een schandelijke tegenstelling geweest met zijn vroegere beloften van
trouw. Hij had Christus schande aangedaan en had zich zo het wantrouwen van zijn broeders op de
hals gehaald. Zij meenden dat hem niet zou worden toegestaan zijn vroegere positie onder hen in te
nemen, en hijzelf voelde, dat hij datgene wat hem was toevertrouwd, had verbeurd. Voordat hij werd
geroepen om weer zijn apostelambt op te nemen, moest hij voor hen allen blijk geven van zijn berouw.
Indien hij dit niet deed, zou zijn zonde, hoewel hij daarover berouw had, zijn invloed als dienaar van
Christus hebben kunnen teniet doen. De Heiland gaf hem de gelegenheid om het vertrouwen van zijn
broeders opnieuw te winnen en om, zover dat mogelijk was, de blaam weg te nemen die hij over het
evangelie had gebracht.
Hier wordt een les gegeven voor alle volgers van Christus. Het evangelie gaat geen schikking aan met
het kwade. Het kan de zonde niet verontschuldigen. Geheime zonden moeten in het geheim aan God
worden beleden; maar voor een openbare zonde is een openbare belijdenis van node. De blaam van de
zonde van de discipel wordt op Christus geworpen. Het maakt dat Satan triomfeert en dat wankelende
zielen struikelen. Door bewijs te leveren van zijn berouw, moet de discipel, zover dat in zijn vermogen
ligt, deze blaam wegnemen.
Terwijl Christus en Zijn discipelen samen aten aan de kant van het meer, zei de Heiland tot Petrus:
“Simon, zoon van Johannes, hebt gij Mij waarlijk lief, meer dan dezen?” daarmede doelende op zijn
528