De Wens der Eeuwen door Ellen White

Op deze wijze werd voor de Joden de weg bereid om Jezus te verwerpen. Hij Die “onze ziekten op
Zich genomen heeft, en onze smarten gedragen”, werd door de Joden beschouwd als een “geplaagde,
een door God geslagene en verdrukte”; en zij verborgen hun gelaat voor Hem.
God had een les gegeven die bedoeld was om dit te voorkomen. De geschiedenis van Job had getoond,
dat lijden door Satan veroorzaakt wordt en door God bestierd wordt voor genadevolle doeleinden.
Maar Israël verstond de les niet. Dezelfde dwaling waarvoor God de vrienden van Job had berispt,
kwam opnieuw bij de Joden tot uiting in hun verwerping van Christus.
Het geloof van de Joden wat betreft het verband tussen zonde en lijden, bestond ook bij de discipelen
van Christus. Terwijl Jezus hun fout verbeterde, verklaarde Hij hun niet de oorzaak van de ziekte van
de man, maar vertelde hun wat de uitkomst zou zijn. Door die ziekte zouden de werken Gods openbaar
worden. “Zolang Ik in de wereld ben”, zei Hij, “ben Ik het licht der wereld”.[ Nadat Hij daarna de ogen
van de blinde man gezalfd had, zond Hij hem heen om zich te wassen in het badwater Siloam, en het
gezichtsvermogen van de man werd hersteld. Zo beantwoordde Jezus de vraag van de discipelen op
een praktische wijze, zoals Hij gewoonlijk antwoord gaf op vragen die Hem uit nieuwsgierigheid
werden gesteld. De discipelen werden niet aangemaand, een gesprek te voeren over de vraag wie er
gezondigd of niet gezondigd had, maar om een begrip te krijgen van de kracht en genade van God, Die
aan de blinde het gezicht had teruggeven. Het was duidelijk dat er geen geneeskracht in de aarde was,
noch in het water waarin de blinde man zich moest gaan wassen, maar dat die kracht in Christus was.
De Farizeeën moesten wel verbaasd zijn over de genezing. Toch waren zij meer dan ooit met haat
vervuld, want het wonder was op een sabbat verricht.
De buren van de jongeman en zij die hem tevoren, toen hij nog blind was, gekend hadden, zeiden: “Is
hij dat niet, die zat te bedelen?” Zij zagen hem twijfelend aan; want toen zijn ogen geopend werden,
veranderde en verhelderde zijn gelaat, en hij geleek een ander mens. De vraag ging van de een naar de
ander. “Sommigen zeiden: Hij is het; anderen zeiden: Neen, maar hij gelijkt op hem”. Maar hij die
deze grote zegen ontvangen had, sprak het verlossende woord over deze vraag door te zeggen: “Ik ben
het”. Toen vertelde hij hen over Jezus, en op welke wijze hij genezen was, en zij vroegen: “Waar is
Hij? Hij zeide: Ik weet het niet”.
Toen brachten zij hem voor een raad van Farizeeën. Weer vroeg men de man, hoe hij ziende was
geworden. “En hij zeide tot hen: Hij legde slijk op mijn ogen, ik wies mij, en nu kan ik zien. Sommigen
dan van de Farizeeën zeiden: Deze mens komt niet van God, want Hij houdt de sabbat niet”. De
Farizeeën hoopten Jezus als een zondaar te kunnen aanmerken, zodat Hij niet de Messias zou zijn. Zij
wisten niet, dat Hij Die de sabbat had gemaakt en alle verplichtingen daarvan kende, de blinde man
had genezen. Zij schenen verbazingwekkend ijverig te zijn voor het houden van de sabbat, doch op
diezelfde dag beraamden zij moordplannen. Velen echter waren zeer onder de indruk toen ze van dit
wonder hoorden, en zij waren ervan overtuigd, dat Hij Die de ogen van de blinde had geopend, meer
dan een gewoon mens was. In antwoord op de beschuldiging, dat Jezus een zondaar was omdat Hij de
sabbat niet hield, zeiden zij: “Hoe kan een zondig mens zulke tekenen doen?”
304