De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zijn blik en stem, trokken allen die niet in ongeloof verhard waren, tot Hem. Indien daar niet die
liefelijke, medelevende geest geweest was die in iedere blik en uit ieder woord naar voren kwam, zou
Hij niet in staat geweest zijn de grote menigten aan te trekken, zoals Hij dat deed. De lijdenden die tot
Hem kwamen, voelden dat Hij Zijn belang verbond met het hunne als een getrouwe en tedere vriend,
en ze verlangden meer te weten over de waarheden die Hij leerde. De hemel werd dichterbij gebracht.
Zij verlangden ernaar in Zijn tegenwoordigheid te ver-toeven, zodat de vertroosting van Zijn liefde
voortdurend bij hen zou zijn.
Jezus sloeg met diepe ernst de veranderende gelaatsuitdrukkingen van Zijn toehoorders gade. De
gezichten die belangstelling en welgevallen uitdrukten, gaven Hem grote voldoening. Wanneer de
pijlen der waarheid in de ziel doordrongen, de hinderpalen van zelfzucht doorbraken en berouw
teweegbrachten en ten slotte dankbaarheid, verheugde dit de Heiland. Wanneer Zijn ogen over de
menigte van toehoorders gleden, en Hij daaronder gezichten herkende die Hij eerder gezien had, lichtte
Zijn gelaat op van vreugde. Hij zag in hen hoopvolle onderdanen voor Zijn koninkrijk. Wanneer de
waarheid zonder omwegen onder woorden werd gebracht, en een geliefkoosd dwaalbegrip raakte,
bemerkte Hij de verandering op het gelaat: de koude, afwijzende blik, die vertelde, dat het licht niet
welkom was. Wanneer Hij zag hoe mensen de boodschap van vrede afwezen, werd Zijn hart tot in het
diepst getroffen.
Jezus sprak in de synagoge over het koninkrijk dat Hij zou oprichten, en over Zijn zending gevangenen
van Satan te bevrijden. Hij werd onderbroken door een kreet van angst. Een krankzinnige snelde vanuit
de menigte naar voren, terwijl hij uitriep: “Ha, wat hebt Gij met ons te maken, Jezus van Nazareth?
Zijt Gij gekomen om ons te verdelgen? Ik weet wel, wie Gij zijt: de heilige Gods”.
Overal heerste nu verwarring en schrik. De aandacht van de mensen werd van Christus afgeleid, en
men luisterde niet meer naar Zijn woorden. Dat was Satans opzet door zijn slachtoffer in de synagoge
te brengen. Maar Jezus bestrafte de boze geest en zei: “Zwijg stil en vaar uit van hem. En de boze geest
wierp hem in het midden neer en voer van hem uit zonder hem enig kwaad te doen”.
De geest van deze diep ongelukkige zieke was verduisterd door Satan, maar in de tegenwoordigheid
van de Heiland had een lichtstraal de duisternis doordrongen. Hij werd aangespoord te verlangen naar
verlossing van de heerschappij van Satan; maar de boze geest weerstond de kracht van Christus. Toen
de man trachtte een beroep op Jezus te doen om hulp, legde de boze geest hem woorden in de mond,
en hij schreeuwde het uit in een verschrikkelijke angst. De krankzinnige begreep gedeeltelijk, dat hij
in de tegenwoordigheid was van Iemand Die hem zou kunnen bevrijden, maar toen hij probeerde
binnen het bereik van die machtige hand te komen, weerhield de wil van een ander hem, en werden de
woorden van een ander door hem geuit. De strijd tusen de macht van Satan en zijn eigen verlangen om
verlost te zijn, was verschrikkelijk.
Hij Die Satan had overwonnen bij de verzoeking in de woestijn, werd wederom tegenover Zijn vijand
gesteld. De boze geest gebruikte al zijn kracht om Je macht over zijn slachtoffer te behouden. Wanneer
hij hier grond zou verliezen, zou dat betekenen dat hij een overwinning aan Jezus liet. Het scheen dat
de gekwelde man zijn leven zou moeten geven in de strijd met de vijand die de ondergang van zijn
menszijn was geweest. Maar de Heiland sprak met gezag en bevrijdde de gevangene. De man die
154