De Wens der Eeuwen door Ellen White

op te zetten, hadden ze het doen voorkomen, dat Hij probeerde hun gezag omver te werpen. Zij hadden
ieder voorwendsel beproefd om Hem te verhinderen het volk te beïnvloeden. Maar tot dusver waren
hun pogingen verijdeld. De scharen die getuigen waren van Zijn werken van genade en die Zijn zuivere
en heilige onderwijzingen hoorden, wisten dat dit geen daden of woorden waren van een
sabbatschender of van een godslasteraar. Zelfs de dienaren die door de Farizeeën werden uitgezonden,
waren zó beïnvloed door Zijn woorden, dat zij de handen niet aan Hem konden slaan. In wanhoop
hadden de Joden ten slotte een gebod uitgevaardigd, dat ieder mens die beleed in Jezus te geloven, uit
de synagoge zou worden geworpen.
Toen de priesters, de oversten en de oudsten dus bijeenkwamen om te beraadslagen, waren zij
vastbesloten om Hem Die zulke wonderbare werken verrichtte dat alle mensen zich verwonderden, tot
zwijgen te brengen. Farizeeën en Sadduceeën waren nauwer met elkander verbonden dan ooit tevoren.
Hoewel ze tot dusverre verdeeld waren geweest, werden zij één in hun tegenwerking van Christus. In
de vorige raadszittingen hadden Nicodemus en Jozef de veroordeling van Jezus verhinderd, en om
deze reden werden zij nu niet opgeroepen. Bij de raadsvergaderingen waren anderen invloedrijke
mannen aanwezig die in Jezus geloofden, maar hun invloed had geen enkel overwicht op die van de
kwaadwillige Farizeeën.
Toch waren de leden van de raad het niet geheel met elkander eens. Het Sanhedrin was in deze tijd
geen rechtsgeldige vergadering. Ze werd slechts getolereerd. Sommige leden vroegen zich af, of het
wel verstandig was, Christus ter dood te brengen. Zij vreesden dat dit een opstand onder het volk zou
teweegbrengen, waardoor de Romeinen ertoe gebracht zouden kunnen worden de priesters verdere
gunsten te ontzeggen en hun de macht die zij nog bezaten, te ontnemen. De Sadduceeën werkten samen
in hun haat jegens Christus, doch zij waren geneigd voorzichtig te zijn in hun handelingen, uit vrees
dat de Romeinen hen zouden beroven van hun hoge positie.
In deze raad, die was bijeengeroepen om de dood van Christus voor te bereiden, was de Getuige
aanwezig Die de hoogmoedige woorden van Nebukadnezar hoorde, Die getuige was van het afgodisch
feest van Belsazar, Die tegenwoordig was toen Christus in Nazareth Zichzelf aankondigde als de
Gezalfde. Deze Getuige bracht de oversten nu onder de indruk van het werk dat zij deden.
Gebeurtenissen uit het leven van Christus rezen voor hen op met een duidelijkheid die hen verontrustte.
Zij herinnerden zich het schouwspel in de tempel, toen Jezus als kind van twaalf jaar voor de
wetgeleerden stond en hun vragen stelde waarover zij zich verwonderden. Het wonder dat zojuist was
verricht, getuigde ervan, dat Jezus niemand anders was dan de Zoon van God. In hun ware betekenis
schoten de oudtestamentische Geschriften betreffende Christus door hun gedachten. Ontsteld en
bezorgd vroegen de oversten: “Wat doen wij?” Er was verdeeldheid in de raad. Onder de indruk van
de Heilige Geest konden de priesters en oversten de overtuiging niet uit hun gedachten bannen, dat zij
tegen God streden.
Terwijl de raad in de grootste verwarring verkeerde, stond de hogepriester Kajafas op. Kajafas was
een trots en wreed mens, aanmatigend en onverdraagzaam. Onder zijn familierelaties waren
Sadduceeën, die koud, overmoedig, roekeloos en vol eerzucht en wreedheid waren, wat zij verborgen
onder een mantel van voorgewende gerechtigheid. Kajafas had de profetieën bestudeerd, en hoewel
hij niet op de hoogte was van de ware betekenis daarvan, sprak hij met veel gezag en zelfverzekerdheid:
“Gij weet niets, en gij beseft niet, dat het in uw belang is, dat één mens sterft voor het volk en niet het
348