De Wens der Eeuwen door Ellen White

Satan kwelde met zijn hevige verzoekingen het hart van Jezus. De Heiland kon niet heenzien door de
gewelven van het graf. De hoop kwam Hem niet in de zin, hoe Hij als overwinnaar uit het graf zou
verrijzen, of vertelde Hem van de aanneming van Zijn offer door de Vader. Hij vreesde dat de zonde
zó verwerpelijk was voor God, dat Hun scheiding voor eeuwig zou zijn. Christus gevoelde de
zielsangst die de zondaar zal gevoelen wanneer genade niet langer zal pleiten voor het schuldige
mensengeslacht. Het was het zondegevoel, dat de toorn des Vaders over Hem bracht als
plaatsvervanger van de mens, en de beker die Hij moest drinken, zo bitter maakte en het hart van de
Zoon van God brak.
Met verbazing waren de engelen getuigen van de wanhopige zielestrijd van de Heiland. De
legerscharen des hemels bedekten hun gelaat voor dat verschrikkelijke schouwspel. De levenloze
natuur uitte haar medegevoel met haar bespotte en stervende Maker. De zon weigerde op het
verschrikkelijke schouwspel neer te zien. Haar stralen, vol en helder, verlichtten op het middaguur de
aarde, toen scheen het alsof ze plotseling werden uitgedoofd. Volledige duisternis omhulde, als een
lijkwade, het kruis. “Er kwam duisternis over het gehele land tot de negende ure”. Er was geen
zonsverduistering of een andere natuurlijke oorzaak voor deze duisternis, die zo diep was als het
middernachtelijk uur zonder maan of sterren. Het was een wonderlijk getuigenis dat door God werd
gegeven, opdat het geloof van geslachten daarna versterkt zou worden.
In die dikke duisternis was de tegenwoordigheid Gods verborgen. Hij stelt het duister tot een
beschutting41, en verbergt Zijn heerlijkheid voor de ogen der mensen. God en Zijn heilige engelen
waren bij het kruis. De Vader was met Zijn Zoon. Toch was Zijn tegenwoordigheid niet geopenbaard.
Indien Zijn heerlijkheid door de wolk heen had geschenen, zou ieder mens die dat had aanschouwd,
zijn gestorven. En in dat verschrikkelijke uur werd Christus niet vertroost door de tegenwoordigheid
van de Vader. Hij heeft de wijnpers alleen getreden, en van het volk was niemand bij Hem.
In de dichte duisternis omhulde God de laatste menselijke strijd van Zijn Zoon. Allen die Christus in
Zijn lijden hadden gezien, waren overtuigd van Zijn goddelijkheid. Dat gelaat, wanneer de mensen het
eenmaal gezien hadden, werd nooit meer vergeten. Zoals het gelaat van Kaïn zijn schuld als
moordenaar uitdrukte, zo openbaarde het gelaat van Christus onschuld, kalmte, welwillendheid — het
beeld Gods. Maar Zijn aanklagers wilden geen acht slaan op het zegel van de hemel. Gedurende drie
lange uren van doodsstrijd was Jezus door de spottende menigte aangestaard. Nu werd Hij door de
mantel Gods genadiglijk verborgen.
De stilte van het graf scheen over Golgotha te zijn gevallen. Een onuitsprekelijke angst hield de
menigte die zich rondom het kruis had verzameld, gevangen. Het vloeken en bespotten verstomde
midden in half geuite zinnen. Mannen, vrouwen en kinderen vielen voorover ter aarde. Snelle
bliksemstralen schoten nu en dan uit de wolk, en onthulden het kruis en de gekruisigde Verlosser.
Priesters, oversten, schriftgeleerden, beulen en de menigte, zij allen meenden dat hun tijd van
vergelding was aangebroken. Na enige tijd fluisterden sommigen dat Jezus nu van het kruis zou
afkomen. Sommigen trachtten op de tast hun weg terug naar de stad te vinden, terwijl ze op hun borst
sloegen en kermden van angst.
492