De Wens der Eeuwen door Ellen White

”En na dit gezegd te hebben, riep Hij met luider stem: Lazarus, kom naar buiten!”, Zijn stem, helder
en doordringend, dringt door in het oor van de dode. Terwijl Hij spreekt, flitst de goddelijkheid door
het menselijke heen. Op Zijn gelaat, dat verlicht is door de heerlijkheid van God, zien de mensen de
verzekering van Zijn kracht. Alle ogen zijn gericht op de opening van het graf. Alle oren zijn
gespannen om het minste gerucht op te vangen. Met intense en pijnlijke belangstelling wachten allen
op de toets van de goddelijkheid van Christus, het bewijs, dat Zijn bewering, de Zoon van God te zijn,
moet waar maken of voor altijd de hoop zal blussen.
Er beweegt iets in het stille graf, en hij die dood was, staat aan de ingang van de grafstede. Zijn
bewegingen worden gehinderd door de doodsklederen, waarin hij was neergelegd, en Christus zegt tot
de verbaasde toeschouwers: “Maakt hem los en laat hem heengaan”.[ Weer wordt hun getoond dat de
mens vrijwillig met God moet samenwerken. De mens moet arbeiden voor de mens. Lazarus wordt
ontbonden, en staat voor de schare, niet als iemand die uitgeteerd is door een ziekte, en zwak en wankel
in de benen is, maar als een man in de bloei van zijn leven, als een man die op het hoogtepunt van zijn
kracht is. Zijn ogen stralen van bevatting en liefde voor Zijn Heiland. Hij werpt zich in aanbidding aan
de voeten van Jezus.
De toeschouwers zijn aanvankelijk sprakeloos van verbazing, dan volgt er een onbeschrijfelijk toneel
van vreugde en dankbaarheid. De zusters ontvangen hun broer terug in het leven als een geschenk van
God, en met tranen van vreugde brengen ze stamelend hun dank aan de Heiland onder woorden. Maar
terwijl broeder, zusters en vrienden zich verheugen over deze hereniging, trekt Jezus Zich van het
toneel terug. Wanneer zij omzien naar de Levengever, is Hij onvindbaar.
346