De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 35—“Zwijg, wees stil”
Het was een veelbewogen dag geweest in het leven van Jezus. Aan de oever van het Meer van Galilea
had Hij Zijn eerste gelijkenissen uitgesproken, waarbij Hij door vertrouwde illustraties wederom aan
het volk de aard van Zijn koninkrijk verklaard had en de wijze waarop het opgericht zou worden. Hij
had Zijn eigen werk vergeleken bij dat van een zaaier; de ontwikkeling van Zijn koninkrijk bij de groei
van een mosterdzaadje en de uitwerking van gist in een maat meel. De grote, uiteindelijke scheiding
van de rechtvaardigen en de goddelozen had Hij beschreven in de gelijkenissen van de tarwe en het
onkruid, en van het visnet. De grote kostbaarheid van de waarheden die Hij leerde was verduidelijkt
door de verborgen schat en de parel van grote waarde, terwijl in de gelijkenis van de rentmeester Hij
Zijn discipelen leerde, hoe zij moesten arbeiden als Zijn vertegenwoordigers.
De gehele dag had Hij geleerd en genezen; en toen de avond aanbrak, drong de menigte nog steeds op
Hem aan. Dag aan dag had Hij hen gediend, met nauwelijks een onderbreking om te eten en wat te
rusten. De kwaadwillige kritiek en de verkeerde voorstelling van zaken waarmee de Farizeeën Hem
voortdurend vervolgden, maakten Zijn werk ernstiger en afmattend; en nu, bij het vallen van de avond,
was Hij zo volkomen uitgeput, dat Hij besloot Zich terug te trekken in een eenzame plaats aan de
overzijde van het meer.
De oostelijke oever van Gennesareth was niet onbewoond, want er lagen hier en daar steden aan het
meer; toch was het een verlaten gebied vergeleken met de westelijke oever. Er was een bevolking die
meer heidens was dan joods, en die weinig omgang had met Galilea. Zo bood deze plaats Jezus de
afzondering die Hij zocht, en Hij vroeg Zijn discipelen, Hem daarheen te vergezellen.
Nadat Hij de menigte had weggezonden, namen ze Hem, “zoals Hij was”, mee in het scheepje, en
vertrokken haastig. Maar ze zouden niet alleen vertrekken. Er lagen nog meer vissersboten aan de
oever, en deze waren spoedig vol mensen die Jezus volgden, en die nog verlangend waren Hem te zien
en te horen.
Eindelijk was de Heiland bevrijd van de druk van de menigte, en overmand door vermoeidheid en
honger, lag Hij terneer op de achtersteven van het schip en viel spoedig in slaap. De avond was rustig
en aangenaam geweest, en stilte heerste op het meer; maar opeens bedekte duisternis de hemel, de
wind gierde wild door de bergkloven op de oostelijke oever, en een zware storm brak los over het meer.
De zon was ondergegaan en de duisternis van de nacht viel over het stormachtige meer. De golven,
woedend opgezweept door de gierende wind, sloegen ontstuimig over de boot van de discipelen en
dreigden die te overspoelen. Die geharde vissers hadden hun hele leven op het meer doorgebracht en
hadden hun vaartuig veilig door menige storm gevoerd; maar nu baatten hun kracht en bekwaamheid
niets. Ze waren hulpeloos in de greep van de storm, en hun hoop verdween toen ze zagen dat hun boot
volliep.
Volkomen in beslag genomen door hun pogingen zichzelf te redden, hadden ze vergeten dat Jezus aan
boord was. Nu ze zagen dat hun zwoegen tevergeefs was en dat ze slechts de dood voor ogen hadden,
herinnerden ze zich, op Wiens bevel ze uitgevaren waren om het meer over te steken. Hun enige hoop
210