De Wens der Eeuwen door Ellen White

Zijn belofte aan die geliefden die Hij op aarde achterlaat, luidt: “Ik ben met u al de dagen, tot aan de
voleinding der wereld”.
Toen zij de Olijfberg bereikt hadden, ging Jezus hen voor, dwars over de kruin, naar de omgeving van
Bethanië. Hier bleef Hij staan, en de discipelen schaarden zich om Hem heen. Stromen van licht
schenen van Zijn gelaat te stralen toen Hij liefdevol op hen neerzag. Hij verweet hun niet hun fouten
en gebreken; woorden van innige tederheid waren het laatste dat zij van de lippen van hun Here
hoorden. Met handen die zegenend waren uitgestrekt, alsof Hij hun van Zijn beschermende zorg wilde
verzekeren, voer Hij langzaam van hen opwaarts, alsof Hij naar de hemel werd getrokken door een
kracht, groter dan de aantrekkingskracht van de aarde. Terwijl Hij omhoog steeg, keken de verbaasde
discipelen met spanning toe om de laatste glimp van hun opvarende Here op te vangen. Een wolk van
heerlijkheid verborg Hem voor hun gezicht; en terwijl de wolkenwagen van engelen Hem opnam,
herinnerden zij zich weer de woorden: “Zie, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding der wereld”.
Tegelijkertijd vloeide van boven de zoetste en heerlijkste muziek van het engelenkoor tot hen.
Terwijl de discipelen nog omhoog staarden, spraken stemmen tot hen die klonken als de schoonste
muziek. Zij wendden zich om en zagen twee engelen in mensengedaante, die tot hen de woorden
spraken: “Galilese mannen, wat staat gij daar en ziet op naar de hemel? Deze Jezus, Die van u
opgenomen is naar de hemel, zal op dezelfde wijze wederkomen als gij Hem ten hemel hebt zien
varen”.
Deze engelen behoorden tot de groep die in een stralende wolk gewacht had om Jezus naar Zijn hemels
tehuis te begeleiden. Deze twee waren de meest verhevenen van de engelenschare; zij waren het, die
bij Christus’ opstanding naar het graf kwamen, en ze waren gedurende Zijn leven op aarde met Hem
geweest. Met vurig verlangen had de gehele hemel gewacht op het einde van Zijn verblijf in een wereld
die bevlekt was door de vloek der zonde. De tijd was nu gekomen, dat het hemels universum zijn
Koning zou ontvangen. Verlangden deze twee engelen niet zich te voegen bij de schare die Jezus
welkom heette? Maar in medegevoel en liefde voor degenen die Hij had achtergelaten, wachtten zij
om hen te troosten. “Zijn zij niet allen dienende geesten die uitgezonden worden ten dienste van hen
die het heil zullen beërven?”
Christus was opgevaren naar de hemel in de gestalte van een mens. De discipelen hadden gezien hoe
de wolk Hem opnam. Dezelfde Jezus Die met hen had gewandeld en gesproken en gebeden; Die het
brood met hen had gebroken; Die met hen was geweest in hun boten op het meer; en Die dezelfde dag
met hen moeizaam de Olijfberg had beklommen — deze zelfde Jezus was nu heengegaan om de troon
Zijns Vaders te delen. En de engelen hadden hen verzekerd, dat Dezelfde Die zij naar de hemel hadden
zien opvaren, zou wederkomen zoals Hij was opgevaren. Hij zal komen “met de wolken, en elk oog
zal Hem zien”. “De Here Zelf zal op een teken, bij het roepen van een aartsengel en bij het geklank
ener bazuin Gods, nederdalen van de hemel, en zij die in Christus gestorven zijn, zullen het eerst
opstaan”. Wanneer dan de Zoon des mensen komt in Zijn heerlijkheid en al de engelen met Hem, dan
zal Hij plaats nemen op de troon Zijner heerlijkheid”. Op deze wijze zal de belofte van de Here Zelf
aan Zijn discipelen vervuld worden: “Ik ga heen om u plaats te bereiden; en wanneer Ik heengegaan
ben en u plaats bereid heb, kom Ik weder en zal u tot Mij nemen, opdat ook gij zijn moogt waar Ik
ben”. Zeer zeker konden de discipelen zich verheugen in de hoop op de wederkomst van hun Here.
542