De Wens der Eeuwen door Ellen White

sterk in de verkeerde richting, en hij die schippert met het kwaad, wordt meegevoerd in de diepe
duisternis van schuld.
Pilatus gaf toe aan de eisen van het gepeupel. Liever dan het verlies van zijn positie te riskeren, leverde
hij Jezus over om te worden gekruisigd. Maar ondanks zijn voorzorgen, kwam juist datgene waarvoor
hij bevreesd was geweest, later over hem. Hij werd van alle eer ontdaan, zijn ambt werd hem ontnomen
en door wroeging en gewonde trots gekweld, maakte hij, niet lang na de kruisiging, een einde aan zijn
leven. Zo zullen zij die een compromis sluiten met de zonde, slechts leed en ondergang verwerven.
“Soms schijnt een weg iemand recht, maar het einde daarvan voert naar de dood”.
Toen Pilatus verklaarde, dat hij onschuldig was aan het bloed van Christus, antwoordde Kajafas tartend:
“Zijn bloed kome over ons en over onze kinderen!” Die verschrikkelijke woorden werden door de
priesters en oversten overgenomen en door de menigte in een onmenselijk gebrul van stemmen
herhaald. De gehele menigte antwoordde en zei: “Zijn bloed kome over ons en over onze kinderen!”
Het volk Israël had zijn keuze gedaan. Zij wezen op Jezus en zeiden: “Hem niet, maar Barabbas!”
Barabbas, de rover en moordenaar, was de vertegenwoordiger van Satan. Christus was de
vertegenwoordiger van God. Christus was verworpen; Barabbas was verkozen. Zij zouden Barabbas
hebben. Door deze keuze te doen, namen zij hem aan die een leugenaar en mensenmoordenaar was
van den beginne. Satan was hun leider. Als volk zouden zij handelen zoals hij hun gebood. Zijn werken
zouden zij doen. Zijn heerschappij moesten zij verdragen. Dat volk dat Barabbas koos in plaats van
Christus, zou de wreedheid van Barabbas gevoelen zolang de tijd zou duren.
Terwijl zij naar het gekastijde Lam Gods keken, hadden de Joden uitgeroepen: “Zijn bloed kome over
ons en over onze kinderen!” Die verschrikkelijke kreet steeg op tot de troon van God. Dat vonnis,
uitgesproken over zichzelf, werd in de hemel opgetekend. Dat gebed werd verhoord. Het bloed van de
Zoon van God kwam over hun kinderen en kindskinderen, een altijddurende vloek. Op verschrikkelijke
wijze werd dit werkelijkheid bij de verwoesting van Jeruzalem. Op verschrikkelijke wijze is dit
geopenbaard in de toestand van het Joodse volk, negentienhonderd jaar lang — een tak die van de
wijnstok is afgerukt, een dode, onvruchtbare tak, die opgeraapt en verbrand zal worden. Van land tot
land in de gehele wereld, eeuw in eeuw uit, dood, dood in overtredingen en zonden!
Op verschrikkelijke wijze zal dat gebed worden verhoord in de grote oordeelsdag. Wanneer Christus
naar de aarde zal wederkomen, zullen de mensen Hem niet zien als een gevangene, omringd door het
gepeupel. Zij zullen Hem dan zien als de Koning des hemels. Christus zal komen in Zijn heerlijkheid,
in de heerlijkheid Zijns Vaders, en in de heerlijkheid van de heilige engelen. Tienduizend maal
tienduizenden en duizend duizenden engelen, de schone, triomferende zonen van God, die een
ongeevenaarde lieflijkheid en schoonheid bezitten, zullen Hem op Zijn weg vergezellen. Dan zal Hij
zitten op de troon Zijner heerlijkheid, en voor Hem zullen alle volken verzameld worden. Dan zal elk
oog Hem zien, ook zij die Hem hebben doorstoken. In plaats van de doornenkroon zal Hij een erekroon
dragen — een kroon in een kroon. In plaats van die oude purperen koningsmantel, zal Hij gekleed zijn
in een gewaad van het helderste wit, “zoals geen voller op aarde ze kan maken”.
482