De Wens der Eeuwen door Ellen White

aardse rang of macht. Waarom weerstonden ze Hem niet? Waarom lieten ze de winst achter, die ze op
zulk een verdorven wijze verkregen hadden, en vluchtten ze op het bevel van iemand wiens uiterlijke
verschijning zo eenvoudig was?
Christus sprak met het gezag van een vorst en in Zijn verschijning en in de klank van Zijn stem was
datgene waartoe ze niet de kracht hadden het te weerstaan. Bij Zijn bevel beseften zij als nooit tevoren
hun ware positie als huichelaars en oplichters. Toen de goddelijkheid door de menselijke gedaante
heenstraalde, zagen ze niet alleen de verontwaardiging op het gelaat van Christus; zij beseften ook de
strekking van Zijn woorden. Ze voelden zich alsof ze stonden voor de troon van de eeuwige Rechter,
terwijl hun vonnis voor tijd en eeuwigheid over hen werd uitgesproken. Een tijdlang waren ze ervan
overtuigd dat Christus een profeet was, en velen geloofden dat Hij de Messias was. De Heilige Geest
deed snel de uitspraken van de profeten betreffende de Christus aan hun geest voorbijgaan. Zouden ze
toegeven aan die overtuiging?
Berouw tonen wilden ze niet. Ze wisten, dat het mededogen van Christus voor de armen was opgewekt.
Zij wisten, dat zij schuldig waren geweest aan afpersing in hun bemoeienissen met de mensen. Omdat
Christus hun gedachten doorzag, haatten ze Hem. Zijn openlijke bestraffing was vernederend voor hun
trots, en ze waren jaloers op Zijn toenemende invloed op de mensen. Zij besloten Hem te ondervragen
wat betreft de macht waardoor Hij hen uitgedreven had, en wie Hem die macht gegeven had.
Langzaam en bedachtzaam, maar met haat in hun hart, keerden ze terug naar de tempel. Maar welk
een verandering had zich daar voltrokken tijdens hun afwezigheid! Toen zij vluchtten, bleven de armen
achter; en deze zagen nu op naar Jezus, Wiens gelaat sprak van liefde en medeleven; met tranen in
Zijn ogen sprak Hij tot de bevende mensen om Hem heen: Vrees niet, Ik zal u verlossen en gij zult Mij
verheerlijken. Hiertoe ben Ik in de wereld gekomen.
De mensen verdrongen zich om dichter bij Christus te komen met dringende, deerniswekkende
smeekbeden: Meester, zegen mij. Zijn oor hoorde elke kreet. Met deernis groter dan die van een tedere
moeder, boog Hij Zich over de kleinen die ziek waren. Allen ontvingen Zijn aandacht. Ieder werd
genezen, welke ziekte hij ook had. De stommen openden hun lippen in een loflied; de blinden
aanschouwden het gelaat van hun Genezer. De harten van de lijdenden werden verblijd.
Welk een openbaring waren de klanken die de oren troffen van de priester en de tempeldienaars toen
zij dit grote werk aanschouwden! De mensen vertelden het verhaal van de pijn die ze geleden hadden,
van hun teleurgestelde verwachtingen, van de dagen vol pijn en de nachten zonder slaap. Toen het
laatste vonkje uitgedoofd scheen te zijn, had Jezus hen genezen. De last was zo zwaar, zei iemand;
maar ik heb een Helper gevonden. Hij is de Christus Gods, en ik wil mijn leven wijden aan Zijn dienst.
Ouders zeiden tot hun kinderen: Hij heeft je leven gered; verhef je stem en prijs Hem. De stemmen
van kinderen en jonge mensen, vaders en moeders, vrienden en toeschouwers vermengden zich in
dankzegging en lof. Hoop en blijdschap vervulden hun harten. Vrede kwam over hen. Zij werden naar
lichaam en geest genezen, en zij keerden terug naar huis, terwijl ze overal de mateloze liefde van Jezus
verkondigden.
92