De Wens der Eeuwen door Ellen White

ehoorde tot het uitverkoren volk. Maar deze vrouw was begunstigd omdat ze het licht dat ze
ontvangen had, gevolgd had, en omdat haar hart openstond voor het grotere licht, dat God haar door
Zijn profeet gezonden had.
Om dezelfde reden werd in de tijd van Elisa voorbijgegaan aan de melaatsen in Israël. Maar Naaman,
een heidens edelman, was getrouw geweest aan wat hij meende dat recht was en hij had een grote
behoefte aan hulp gevoeld. Hij was in een toestand waarin hij de gaven van Gods genade kon
ontvangen. Hij werd niet alleen gereinigd van zijn melaatsheid, maar ook gezegend met een kennis
van de ware God.
Wat wij in Gods ogen zijn, hangt niet af van de hoeveelheid licht die wij ontvangen hebben, maar van
de wijze waarop we datgene wat wij hebben, gebruiken. Op deze wijze bevinden zelfs de heidenen die
het goede kiezen, voor zover zij dat kunnen onderscheiden, zich in een gunstiger positie dan zij die het
grote licht ontvangen hebben en belijden God te dienen, maar die geen acht slaan op het licht, en hun
belijdenis tegenspreken door hun dagelijkse leven.
De woorden die Jezus tot Zijn toehoorders sprak in de synagoge, raakten de wortel van hun
eigengerechtigheid, en maakten hun de bittere waarheid duidelijk, dat ze van God afgedwaald waren
en hun recht om Zijn volk te zijn, hadden verspeeld. Ieder woord was snijdend als een mes, toen hun
ware toestand hun voor ogen werd gebracht. Ze versmaadden nu het geloof waarmee Jezus
aanvankelijk hen bezield had. Ze wilden niet toegeven, dat Hij Die was opgegroeid in armoede en
nederige omstandigheden, anders was dan een gewoon mens.
Hun ongeloof bracht kwaadwilligheid voort. Satan beheerste hen, en in toorn schreeuwden ze tegen
de Heiland. Ze hadden zich afgewend van Hem Wiens werk het was, te genezen en te herstellen; nu
open-baarden ze de karaktertrekken van de verwoester.
Toen Jezus sprak over de zegeningen die gegeven waren aan de heidenen, werd de sterke nationale
trots van Zijn toehoorders geprikkeld, en Zijn woorden gingen verloren in het lawaai van hun stemmen.
Deze mensen waren er prat op gegaan, dat ze de wet hielden; maar nu hun vooroordelen geraakt waren,
waren ze bereid een moord te begaan. De vergadering werd afgebroken, en ze sloegen hun handen aan
Jezus en wierpen Hem uit de synagoge en de stad uit. Allen schenen Zijn dood te wensen. Ze dreven
Hem voort naar de rand van een afgrond, met de bedoeling Hem regelrecht daarvan af te storten. Kreten
en vervloekingen vervulden de lucht. Sommigen wierpen stenen naar Hem, toen plotseling Hij uit hun
midden verdween. De hemelse boodschappers, die aan Zijn zijde waren geweest in de synagoge, waren
ook bij Hem te midden van de verdwaasde menigte. Ze sloten Hem in, ter bescherming tegen Zijn
vijanden en leidden Hem naar een veilige plaats.
Zo beschermden engelen ook Lot en leidden hem veilig uit Sodom weg. Zo beschermden ze Elisa in
het kleine bergplaatsje. Toen de omringende heuvels vol waren van paarden en wagens van de koning
van Syrië en van zijn grote menigte gewapende mannen, zag Elisa hoe de nabije hellingen bedekt
waren met legerscharen van God — paarden en wagens van vuur rondom de dienstknecht des Heren.
143