De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 75—Voor Annas en het hof van Kajafas
Zij leidden Jezus haastig over de beek Kedron, langs tuinen en olijfhoven en door de stille straten van
de slapende stad. Het was na middernacht, en de kreten van de jouwende menigte die Hem volgde,
weerklonken luid door de nachtelijke stilte. De Heiland was gebonden en zwaar bewaakt, en Hij
bewoog Zich pijnlijk voort. Maar vol vurige haast gingen de mannen die Hem gevangen hadden
genomen, met Hem naar het paleis van Annas, de gewezen hogepriester.
Annas was het hoofd van de dienstdoende priesterfamilie, en uit eerbied voor zijn leeftijd werd hij
door het volk als hogepriester erkend. Zijn raad werd gezocht en uitgevoerd alsof het de stem van God
was. Eerst moest hij Jezus zien als gevangene van de priestermacht. Hij moést aanwezig zijn bij het
verhoor van de gevangene, uit vrees dat de minder ervaren Kajafas niet erin zou kunnen slagen het
doel dat zij zich hadden gesteld, te bereiken. Zijn listigheid, geslepenheid en spitsvondigheid moesten
bij deze gelegenheid worden gebruikt; want Christus’ veroordeling moest in elk geval verzekerd zijn.
Christus zou officieel voor het Sanhedrin worden verhoord; maar voor Annas werd Hij aan een
voorlopig verhoor onderworpen. Onder de heer schappij van Rome kon het Sanhedrin een doodvonnis
niet ten uitvoe brengen. Zij konden alleen een gevangene verhoren, en een oordeel over hem uitspreken
dat door het Romeinse gezag moest worden bekrachtig Het was daarom noodzakelijk beschuldigingen
tegen Jezus in te brengen die door de Romeinen als misdadig werden beschouwd. Er moest ook een
aanklacht worden gevonden die Hem in de ogen van de Joden zou veroor delen. Niet weinigen onder
de priesters en oversten waren door de leer van Christus overtuigd, en alleen vrees voor uitsluiting
verhinderde hen Hem te belijden. De priesters herinnerden zich heel goed de vraag van Nicodemus:
“Veroordeelt onze wet dan een mens, tenzij men zich eerst van hem op de hoogte gesteld heeft en
kennis genomen van wat hij doet?” Deze vraag had destijds een einde gemaakt aan de vergadering en
hun plannen verijdeld. Jozef van Arimathea en Nicodemus zouden nu niet worden opgeroepen, maar
er waren anderen die het zouden kunnen wagen ten gunste van de gerechtigheid te spreken. Het verhoor
moest zó worden geleid, dat de leden van het Sanhedrin eensgezind tegen Christus zouden zijn. Er
waren twee beschuldigingen die de priesters wilden handhaven. Indien zij konden bewijzen, dat Jezus
God had gelasterd, zou Hij door de Joden worden veroordeeld. Indien Hij van opruiing werd
beschuldigd, zou Hij daarvoor door de Romeinen worden veroordeeld. Annas probeerde eerst de
tweede beschuldiging te bevestigen. Hij ondervroeg Jezus aangaande Zijn discipelen en aangaande
Zijn leerstellingen, in de hoop, dat de gevangene iets zou zeggen dat hem materiaal in handen zou
geven waarmee hij zou kunnen werken. Hij probeerde Hem een uitspraak te ontlokken dat Hij trachtte
een geheime gemeenschap te stichten, met de bedoeling een nieuw koninkrijk op te richten. Dan
zouden de priesters Hem aan de Romeinen kunnen overleveren als een vredeverstoorder en een
oproermaker.
Christus las de bedoeling van de priester als een open boek. Alsof Hij het geheimste van de ziel van
Zijn ondervrager las, ontkende Hij, dat er tussen Hem en Zijn volgelingen een geheim verbond was,
of dat Hij hen in het geheim en in het duister samenriep om Zijn plannen te verbergen. Hij had geen
geheimen betreffende Zijn bedoelingen of leer. “Ik heb vrijuit tot de wereld gesproken”, antwoordde
Hij, “Ik heb voortdurend in de synagoge geleerd en in de tempel, waar al de Joden bijeenkomen, en in
het verborgen heb Ik niets gesproken”.
452