De Wens der Eeuwen door Ellen White

golven geboden had te zwijgen en de mannen konden niet dichterbij komen. Ze stonden woedend maar
hulpeloos voor Hem.
Met gezag beval Hij de onreine geesten van hen uit te gaan. Zijn woorden drongen door in de
verduisterde geest van de ongelukkige mannen. Zij beseften vaag, dat er Iemand in de buurt was Die
hen kon redden van de duivelen die hen kwelden. Zij vielen aan de voeten van de Heiland om Hem te
aanbidden; maar toen hun lippen zich openden om Zijn genade af te smeken, spraken de boze geesten
door hun mond, en riepen heftig uit: “Wat hebt Gij met mij te maken, Jezus, Zoon van de Allerhoogste
God? Ik smeek U, dat gij mij niet pijnigt”.
Jezus vroeg: “Wat is uw naam?” En het antwoord luidde: “Mijn naam is Legioen, want wij zijn talrijk”.
Door de ellendige mannen te gebruiken als communicatiemiddel, smeekten ze Jezus, hen niet uit het
land te zenden. Op de helling van een berg niet ver vandaar, graasde een grote kudde zwijnen. De boze
geesten vroegen toestemming om daarin te varen, en Jezus liet het toe. Onmiddellijk maakte paniek
zich van de kudde meester. Zij renden verdwaasd de helling af, en niet in staat op de oever hun vaart
te stuiten, stortten ze in het meer en kwamen om.
Intussen was er een heerlijke verandering over de bezetenen gekomen. In hun geest was licht
doorgedrongen. Hun ogen straalden een verstandige blik uit. Hun gezichten, die zolang tot een
beeltenis van Satan misvormd waren geweest, stonden plotseling vriendelijk, de met bloed bevlekte
handen waren rustig, en met blijde stem prezen de mannen God voor hun verlossing.
Vanaf de steile rots hadden de zwijnenhoeders alles gezien wat er was gebeurd, en ze gingen haastig
weg om het nieuws aan hun werkgevers en aan alle mensen te vertellen. In vrees en verwondering
dromde de gehele bevolking samen om Jezus te ontmoeten. De twee bezetenen waren de schrik van
het land geweest. Niemand had veilig de plaats waar zij zich bevonden, kunnen passeren, want zij
waren gewoon met de woede van duivelen op iedere reiziger aan te stormen. Nu zaten deze mannen,
gekleed, en wel bij hun verstand, aan de voeten van Jezus, luisterden naar Zijn woorden, en
verheerlijkten de naam van Hem Die hen genezen had. Maar de mensen die dit heerlijke schouwspel
zagen, verheugden zich niet. Het verlies van de zwijnen scheen voor hen van groter gewicht dan de
bevrijding van deze gevangenen van Satan.
Het was een genade voor de eigenaars van de zwijnen, dat dit verlies over hen gekomen was. Zij waren
volkomen in beslag genomen door aardse zaken en bekommerden zich niet om de belangen van het
geestelijk leven. Jezus wilde de ban van zelfzuchtige onverschilligheid verbreken, zodat ze Zijn genade
zouden kunnen aannemen. Maar spijt en verontwaardiging over een tijdelijk verlies maakten hun ogen
blind voor de genade van de Heiland.
De openbaring van een bovennatuurlijke kracht wekte het bijgeloof van de mensen op en maakte hen
bevreesd. Er zouden meer rampen kunnen volgen, wanneer deze Vreemdeling onder hen bleef
vertoeven. Zij vreesden een financiële ondergang en besloten zich te bevrijden van Zijn aanwezigheid.
Zij die met Jezus het meer waren overgestoken, vertelden alles wat er in de voorgaande nacht
voorgevallen was, van het gevaar waarin zij verkeerd hadden door de storm, en hoe de wind en de zee
tot bedaren gebracht waren. Maar hun woorden hadden geen uitwerking. In grote angst verdrongen de
213