De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 44—Het ware teken
“En toen Hij weder uit het gebied van Tyrus vertrokken was, kwam Hij door Sidon naar de zee van
Galilea, midden in het gebied van Decapolis.”
In het gebied van Decapolis waren de bezetenen van Gergesa genezen. Hier hadden de mensen,
verontrust door het omkomen van de zwijnen, bij Jezus erop aangedrongen, dat Hij hen zou verlaten.
Maar zij hadden geluisterd naar de boodschappers die Hij achtergelaten had, en er ontstond bij hen een
verlangen om Hem te zien. Toen Hij weer in dat gebied kwam, verzamelde zich een menigte rondom
Hem, en een dove, stamelende man werd tot Hem gebracht. Jezus genas niet, zoals Zijn gewoonte was,
de man alleen door een woord. Hij nam hem terzijde, buiten de schare, stak Zijn vingers in zijn oren,
en raakte zijn tong aan; terwijl Hij opzag naar de hemel, zuchtte Hij bij de gedachte aan de oren die
niet geopend zouden worden voor de waarheid, aan de tongen die weigerden hun Verlosser te erkennen.
Op het woord: “Word geopend”, werd het spraakvermogen van de man hersteld, en zonder acht te
slaan op het gebod om het aan niemand te vertellen, verbreidde hij het verhaal van zijn genezing wijd
en zijd.
Jezus ging een berg op, en daar zwermde de menigte tot Hem, met hun zieken en verlamden, en zij
legden ze aan Zijn voeten. Hij genas hen allen; en de mensen, hoewel zij heidenen waren,
verheerlijkten de God van Israël. Gedurende drie dagen stroomden ze naar de Heiland toe, sliepen ‘s
nachts in de open lucht, en gedurende de dag verdrongen ze zich vol verlangen om de woorden van
Christus te horen en Zijn werken te zien. Aan het einde van de drie dagen was hun voedsel op. Jezus
wilde hen niet hongerig wegzenden, en Hij deed een beroep op Zijn discipelen om hun voedsel te
geven. Weer toonden de discipelen hun ongeloof. Te Bethsaïda hadden ze gezien hoe, met de zegen
van Christus, hun kleine voorraad voldoende was geweest om de menigte te spijzigen; toch brachten
ze nu niet, waar ze hadden moeten vertrouwen op Zijn macht om het te vermenigvuldigen voor de
hongerige scharen, alles wat ze bezaten naar voren. Bovendien waren de mensen, die in Bethsaïda
gespijzigd waren, Joden; dit waren ongelovigen en heidenen. Het Joodse vooroordeel was nog sterk in
het hart van de discipelen, en zij antwoordden Jezus: “Vanwaar zal iemand dezen hier in een eenzame
streek met broden kunnen verzadigen?” Maar gehoorzaam aan Zijn woord brachten ze Hem wat ze
bezaten zeven broden en twee vissen. De schare werd gespijzigd, en er bleven zeven grote manden
met brokken over. Vierduizend mannen, buiten de vrouwen en kinderen, werden op deze wijze
verkwikt, en Jezus zond hen weg met blijde en dankbare harten.
Toen nam Hij met Zijn discipelen een schip en stak het meer over naar Magdala, aan de zuidzijde van
de vlakte van Gennesareth. Op de grens van Tyrus en Sidon was Zijn geest verkwikt door het gelovig
vertrouwen van de Syro-Phoenicische vrouw. De heidense bevolking van Decapolis had Hem met
blijdschap ontvangen. Maar nu Hij weer aan land ging in Galilea, waar Zijn macht op de meest
treffende wijze was geopenbaard, waar de meeste van Zijn wonderwerken verricht waren en waar Hij
had geleerd, werd Hij begroet met verachtend ongeloof.
Bij een groepje vertegenwoordigers van de Farizeeën hadden zich vertegenwoordigers van de rijke,
deftige Sadduceeën, aangesloten, de partij van de priesters, de sceptici en aristocraten van het volk.
Deze twee secten hadden in bittere vijandschap geleefd. De Sadduceeën streefden naar de gunst van
259