De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 72—”Tot Mijn gedachtenis”
”De Here Jezus nam, in de nacht waarin Hij werd overgeleverd, een brood, sprak de dankzegging uit,
brak het en zeide: Dit is Mijn lichaam voor u, doet dit tot Mijn gedachtenis. Evenzo ook de beker,
nadat de maaltijd afgelopen was, en Hij zeide: Deze beker is het nieuwe verbond in Mijn bloed, doet
dit, zo dikwijls gij die drinkt, tot Mijn gedachtenis. Want zo dikwijls gij dit brood eet en de beker
drinkt, verkondigt gij de dood des Heren, totdat Hij komt”.
Christus stond op het tijdstip van overgang tussen twee bedelingen en de twee grote feesten, daaraan
verbonden. Hij, het vlekkeloze Lam Gods, stond op het punt Zichzelf als een zondoffer te geven, en
Hij zou op deze wijze een einde maken aan het stelsel van zinnebeelden en vormendienst dat
vierduizend jaar lang op Zijn dood had gewezen. Terwijl Hij met Zijn discipelen het Pascha at, stelde
Hij hiervoor in de plaats een dienst die een gedachtenis zou zijn aan Zijn grote offerande. Het nationale
feest van de Joden zou voorgoed voorbij zijn. De dienst die Christus instelde, zou door Zijn volgelingen
in alle landen en door alle eeuwen heen worden gehouden.
Het Pascha was ingesteld als een herinnering aan de verlossing van Israël uit de slavernij in Egypte.
God had verordend dat jaar voor jaar, als de kinderen zouden vragen naar de betekenis van deze
instelling, de geschiedenis zou worden verteld. Deze wonderbaar lijke verlossing moest vers in de
gedachten van allen bewaard blijven. De instelling van het Avondmaal des Heren werd gegeven om
de grote verlossing te gedenken die tot stand kwam als gevolg van de dood van Christus. Tot Hij voor
de tweede maal zal komen in macht en heerlijkheid, moet deze inzetting worden gevierd. Het is het
middel waardoor Zijn grote werk steeds in onze gedachten blijft.
Ten tijde van de verlossing uit Egypte aten de kinderen Israëls het paasmaal staande, de lendenen
omgord en met de staf in de hand, gereed voor de reis. De wijze waarop ze deze inzetting vierden, was
in overeenstemming met hun omstandigheden; zij stonden immers op het punt het land Egypte uit te
trekken, en ze moesten beginnen aan een pijnlijke en moeitevolle reis door de woestijn. Maar in de
dagen van Christus waren de omstandigheden gewijzigd. Zij stonden nu niet op het punt een vreemd
land uit te trekken, maar zij waren inwoners in hun eigen land. In over-eenstemming met de rust die
hun was gegeven, namen de mensen toen in een liggende houding deel aan het paasmaal. Rondom de
tafel werden ligbanken geplaatst en de gasten lagen daarop, leunende op de linkerarm en de
rechterhand vrij voor gebruik bij het eten. In deze houding kon een gast zijn hoofd leggen aan de borst
van diegene die naast hem aanlag op een hogere plaats. En de voeten, die aan de buitenzijde van de
rustbank lagen, kon men wassen door langs de buitenkant van de kring te gaan.
Christus bevindt Zich nog aan de tafel waarop het paasmaal is bereid. De ongezuurde broden, die
gebruikt waren voor het Pascha, liggen voor Hem. De wijn van het Pascha, die ongegist is, staat op
tafel. Deze symbolen gebruikt Christus om Zijn eigen onbevlekte offer voor te stellen. Niets dat door
gisting, het symbool van zonde en dood, is bedorven, zou een voorstelling kunnen geven van het
“onberispelijk en vlekkeloos Lam”.
”En terwijl zij aten, nam Jezus een brood, sprak de zegen uit, brak het en gaf het aan Zijn discipelen
en zeide: Neemt, eet, dit is Mijn lichaam. En Hij nam een beker, sprak de dankzegging uit en gaf hun
425