De Wens der Eeuwen door Ellen White

natuur, niet begrepen. Hun ogen waren bevangen, zodat zij niet volledig het goddelijke in het
menselijke onderkenden. Maar hoezeer verlangden zij, nadat zij verlicht waren door de Heilige Geest,
Hem wéér te zien, en Zich aan Zijn voeten te zetten! Hoezeer wensten zij, dat zij tot Hem konden
komen, en dat Hij de Schriften die zij niet konden begrijpen, zou verklaren! Met hoeveel aandacht
zouden zij naar Zijn woorden luisteren! Want had Christus bedoeld toen Hij tot hen zei: “Nog veel heb
Ik u te zeggen, maar gij kunt het thans niet dragen”? Hoe verlangend waren zij om dat alles te weten!
Zij betreurden het, dat hun geloof zo zwak was geweest, dat hun ideeën zover bezijden de waarheid
waren geweest, dat zij zozeer hadden gefaald in het verstaan van de werkelijkheid.
Een voorloper was door God gezonden om de komst van de Christus aan te kondigen en om de
aandacht van het Joodse volk en van de wereld te vestigen op Zijn zending, opdat de mensen zich
zouden toebereiden om Hem aan te nemen. De wonderbaarlijke Mens, Die door Johannes was
aangekondigd, was meer dan dertig jaar lang onder hen geweest, en zij hadden Hem niet werkelijk
gekend als de door God Gezondene. Berouw maakte zich van de discipelen meester, omdat zij hadden
toegelaten dat het overheersend ongeloof hun mening had doortrokken en hun begrip verduisterd. Het
licht van deze donkere wereld had geschenen te midden van haar duisternis, en zij hadden niet
begrepen vanwaar deze stralen kwamen. Zij vroegen zich af, waarom zij zodanig hadden gehandeld,
dat Christus hen noodzakelijkerwijs had moeten berispen. Dikwijls herhaalden zij Zijn gesprekken en
zeiden: Waarom stond Hij toe, dat aardse overwegingen en de tegenstand van de priesters en rabbi’s
ons verwarden, zodat wij niet begrepen dat Iemand groter dan Mozes in ons midden was, dat Iemand
wijzer dan Salomo ons onderricht gaf? Hoe traag waren onze oren! Hoe zwak ons verstand!
Thomas wilde niet geloven vóórdat hij zijn vinger gelegd had in de wonde die de Romeinse soldaten
Hem hadden toegebracht. Petrus had Hem verloochend in Zijn vernedering en verwerping. Deze
pijnlijke herinneringen kwamen hun in duidelijke trekken voor ogen. Zij waren met Hem geweest,
maar zij hadden Hem niet gekend, noch Hem op Zijn juiste waarde geschat. Maar hoe beroerden deze
dingen nu hun hart, naarmate ze hun ongeloof inzagen!
Toen de priesters en oversten tegen hen samenwerkten, en zij voor raadsvergaderingen werden geleid
en in de gevangenis werden geworpen, verheugden de volgelingen van Christus zich, “dat zij
verwaardigd waren ter wille van de naam smadelijk behandeld te zijn”. Zij verheugden zich erover,
dat zij voor mensen en engelen mochten bewijzen, dat zij de heerlijkheid van Christus erkenden, en
verkozen Hem ten koste van alles te volgen.
Het is nu evenzeer waar als het was in de dagen van de apostelen, dat zonder de verlichting van de
goddelijke Geest, een mens de heerlijkheid van Christus niet kan onderscheiden. De waarheid en het
werk van God worden niet op hun waarde geschat door een wereldsgezinde en schipperende
christenheid. De volgelingen van de Meester vinden we niet op de wegen van gemakzucht, aanzien
der wereld of wereldgelijkvormigheid. Zij treden ver vooruit, op de paden van harde arbeid en
vernedering en schande, vooraan in de strijd “tegen de overheden, tegen de machten, tegen de
wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten”. En nu worden zij,
evenals in de dagen van Christus, verkeerd begrepen en berispt en onderdrukt door de priesters en
Farizeeërs van hun tijd.
327