De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 78—Golgotha
”En toen zij aan de plaats gekomen waren die Schedel genoemd wordt, kruisigden zij Hem daar”.
”Ten einde Zijn volk door Zijn eigen bloed te heiligen”, heeft Christus “buiten de poort geleden”.
Vanwege de overtreding van de wet van God werden Adam en Eva uit Eden verbannen. Christus moest,
als onze plaatsvervanger, lijden buiten de grenzen van Jeruzalem. Hij stierf buiten de poort, waar
misdadigers en moordenaars werden terechtgesteld. Vol betekenis zijn de woorden: “Christus heeft
ons vrijgekocht van de vloek der wet door voor ons een vloek te worden”.
Een grote menigte volgde Jezus van het gerechtsgebouw naar Golgotha. Het nieuws van Zijn
veroordeling had zich door geheel Jeruzalem verbreid, en mensen van alle standen en rangen
stroomden naar de plaats der kruisiging. De priesters en oversten waren door een belofte gebonden de
volgelingen van Christus geen geweld aan te doen, indien Hijzelf aan hen werd overgeleverd, en de
discipelen en de gelovigen uit de stad en de omgeving sloten zich aan bij de menigte die de Heiland
volgde.
Toen Jezus voorbij de poort van het hof van Pilatus ging, werd het kruis dat voor Barabbas was
gereedgemaakt, op Zijn gekneusde, bloedende schouders gelegd. Twee makkers van Barabbas zouden
op dezelfde tijd als Jezus ter dood worden gebracht, en ook op hen werden kruisen gelegd. De last van
de Heiland was te zwaar voor Hem in Zijn zwakke, pijnlijke toestand. Sinds het paschamaal met Zijn
discipelen had Hij gegeten noch gedronken. Hij had in Gethsemane ten dode toe gestreden met
satanische machten. Hij had de zielesmart van het verraad verdragen, en gezien hoe Zijn discipelen
Hem in de steek lieten en vluchtten. Hij was naar Annas gevoerd, daarna naar Kajafas, toen naar Pilatus.
Van Pilatus was Hij naar Herodes gezonden, en dan weer naar Pilatus. Van de ene belediging tot de
volgende, van bespotting tot bespotting, tweemaal gemarteld door geseling — die gehele nacht was
het ene toneel na het andere van dien aard geweest, dat daardoor de menselijke ziel tot het uiterste
beproefd moest worden. Christus had niet gefaald. Hij had slechts woorden gesproken die erop gericht
waren God te verheerlijken. Gedurende de gehele schandelijke vertoning van Zijn verhoor had Hij
Zich vastbesloten en waardig gedragen. Maar toen na de tweede geseling het kruis op Hem werd gelegd,
kon Zijn menselijke natuur het niet meer verdragen. Hij bezweek onder Zijn last.
De schare die de Heiland volgde, zag Zijn zwakke wankele schreden, maar ze toonde geen medelijden.
Zij hoonden en beschimpten Hem, omdat Hij het zware kruis niet kon dragen. Opnieuw werd Hem de
last opgelegd, en opnieuw viel Hij uitgeput ter aarde. Zijn vervolgers zagen, dat het onmogelijk voor
Hem was, Zijn last verder te dragen. Zij vroegen zich af, of zij iemand konden vinden die de
vernederende last zou kunnen torsen. De Joden zelf konden dit niet doen, omdat de verontreiniging
hen zou verhinderen het Pascha te vieren. Zelfs niemand uit het gepeupel dat Hem volgde, zou zich
vernederen om het kruis te dragen.
Op dit ogenblik komt juist een vreemdeling, Simon van Cyrene, die van het land kwam, de menigte
tegen. Hij hoort het gehoon en gespot van de menigte; hij hoort de woorden die vol verachting worden
herhaald: Maak ruimte voor de Koning der Joden. Hij blijft staan, verwonderd over het schouwspel;
en wanneer hij zijn medelijden uitspreekt, grijpen zij hem en leggen het kruis op zijn schouders.
484