De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 82—“Waarom weent gij?”
De vrouwen die bij het kruis van Christus hadden gestaan, wachtten en waakten, totdat de uren van de
sabbat voorbijgegaan waren. Op de eerste dag der week begaven zij zich zeer vroeg op weg naar het
graf, en namen kostbare specerijen met zich mee om het lichaam van de Heiland te zalven. Zij dachten
niet aan Zijn opstanding uit de doden. De zon van hun hoop was ondergegaan, en in hun harten was
de nacht neergedaald. Terwijl ze voortliepen, spraken ze over Christus’ werken van barmhartigheid en
over Zijn vertroostende woorden. Maar zij herinnerden zich niet Zijn woorden: “Ik zal u wederzien”.
Onkundig van hetgeen juist op dat ogenblik plaatsvond, naderden zij de hof, terwijl ze onderweg tot
elkander zeiden: “Wie zal ons de steen afwentelen van de ingang van het graf?” Zij wisten dat zij de
steen niet zouden kunnen verwijderen, maar toch vervolgden zij hun weg. En zie, de hemelen waren
plotseling verlicht met een heerlijkheid die niet kwam van de opkomende zon. De aarde beefde. Ze
zagen dat de grote steen was weggerold. Het graf was leeg.
De vrouwen waren niet allen uit dezelfde richting naar het graf gekomen. Maria Magdalena was de
eerste die het graf bereikte; en toen ze zag dat de steen was weggewenteld, ging zij haastig heen om
het de discipelen te vertellen. Intussen bereikten de andere vrouwen de plaats. Om het graf straalde
een licht, maar het lichaam van Jezus was er niet. Toen ze op die plaats bleven toeven, zagen zij
plotseling, dat zij niet alleen waren. Een jongeling, gekleed in schitterende klederen, zat bij het graf.
Het was de engel die de steen had weggerold. Hij had het uiterlijk van een mens aangenomen, om deze
volgelingen van Jezus geen schrik aan te jagen. Nochtans omstraalde hem het licht van de hemelse
heerlijkheid, en de vrouwen waren bevreesd. Zij wendden zich af om te vluchten, maar de woorden
van de engel weerhielden hen op hun schreden. “Weest gij niet bevreesd”, zei hij, “want ik weet, dat
gij Jezus zoekt, de gekruisigde. Hij is hier niet, want Hij is opgewekt, gelijk Hij gezegd heeft; komt,
ziet de plaats waar Hij gelegen heeft. En gaat terstond op weg en zegt Zijn discipelen, dat Hij is
opgewekt uit de doden”.
Weer kijken ze in het graf, en opnieuw horen zij de heerlijke tijding. Daar zit een andere engel in
mensengedaante, en hij zegt: “Wat zoekt gij de levende bij de doden? Hij is hier niet, maar Hij is
opgewekt. Herinnert u, hoe Hij, toen Hij nog in Galilea was, tot u gesproken heeft, zeggende dat de
Zoon des mensen moest overgeleverd worden in de handen van zondige mensen en gekruisigd worden
en ten derden dage opstaan”.
Hij is opgestaan, Hij is opgestaan! Steeds weer herhalen de vrouwen deze woorden. Nu hebben ze de
specerijen voor de zalving niet nodig. De Heiland leeft, en is niet dood. Zij herinneren zich nu, dat,
toen Hij over Zijn dood sprak, Hij zei, dat Hij weer zou opstaan. Welk een dag is dit voor de wereld!
Snel verlieten de vrouwen het graf, “met vrees en grote blijdschap, en liepen haastig voort om het Zijn
discipelen te berichten”.
Maria had het goede nieuws niet gehoord. Zij ging naar Petrus en Johannes met de droeve tijding: “Zij
hebben de Here weggenomen uit het graf, en wij weten niet waar zij Hem hebben neergelegd”. De
discipelen haastten zich naar het graf en vonden het zoals Maria had gezegd. Zij zagen de linnen
windsels en de zweetdoek, maar zij vonden hun Here niet. Evenwel was dit zelfs een getuigenis, dat
514