De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 54—De barmhartige Samaritaan
In de geschiedenis van de barmhartige Samaritaan illustreert Christus de aard van ware godsdienst. Hij
laat zien, dat deze niet bestaat in stelsels, geloofsbelijdenissen of heilige handelingen, maar in het
verrichten van liefdedaden, in het in ware goedheid brengen van het grootste goed aan anderen.
Terwijl Christus het volk leerde, “stond een wetgeleerde op om Hem te verzoeken en zeide: Meester,
wat moet ik doen om het eeuwige leven te beërven?” De grote schare wachtte in ademloze spanning
op het antwoord. De priesters en rabbi’s hadden gedacht Christus te vangen door de wetgeleerde deze
vraag te laten stellen. Maar de Heiland gevoelde niets voor een twistgesprek. Hij verlangde, dat de
vraagsteller zelf het antwoord zou geven. “Wat staat in de wet geschreven?” zei Hij; “Hoe leest gij?”
De Joden beschuldigden Jezus er nog steeds van, dat Hij de wet die op de Sinaï gegeven was, licht
achtte; maar Hij stelde de vraag aangaande de behoudenis afhankelijk van het houden van de geboden
Gods.
De wetgeleerde antwoordde: “Gij zult de Here, uw God, liefhebben uit geheel uw hart en met geheel
uw ziel en met geheel uw kracht en met geheel uw verstand, en uw naaste als uzelf”. Jezus zei: “Gij
hebt juist geantwoord; doe dat en gij zult leven”.
De wetgeleerde was niet tevreden over het standpunt en de werken van de Farizeeën. Hij had de
Schriften bestudeerd met het verlangen om hiervan de ware betekenis te leren kennen. Hij stelde
bijzonder veel belang in de zaak, en had in oprechtheid gevraagd: “Wat moet ik doen?” In zijn
antwoord betreffende de eisen van de wet ging hij aan de gehele verzameling van de ceremoniële en
rituele voorschriften voorbij. Hiervoor eiste hij geen waardering op, maar hij bracht de twee grote
beginselen waaraan de gehele wet en de profeten hangen, naar voren. Dit antwoord, dat door Christus
goedgekeurd werd, plaatste de Heiland tegenover de rabbi’s in het voordeel. Zij konden Hem niet
veroordelen voor het bevestigen van datgene wat door een uitlegger van de wet naar voren was
gebracht.
”Doe dat en gij zult leven”, zei Jezus. Hij stelde de wet voor als een goddelijke eenheid, en met deze
les leerde Hij, dat het niet mogelijk is, het ene gebod te houden en het andere te breken; immers,
hetzelfde beginsel beheerst alle geboden. De bestemming van de mens zal worden bepaald door zijn
gehoorzaamheid aan de gehele wet. Boven alles liefde tot God en onbevooroordeelde liefde tot de
naaste zijn de beginselen die in het leven tot uiting moeten worden gebracht.
De wetgeleerde kwam tot de ontdekking, dat hij zelf een overtreder van de wet was. Hij werd door de
diepgaande woorden van Christus schuldig verklaard. De rechtvaardigheid van de wet, die hij
beweerde te verstaan, had hij niet in praktijk gebracht. Hij had aan zijn medemensen geen liefde
bewezen. Berouw was nodig; maar in plaats van berouw te tonen, probeerde hij zichzelf te
rechtvaardigen. Liever dan de waarheid te erkennen, zocht hij aan te tonen, hoe moeilijk het vervullen
van het gebod is. Op deze wijze hoopte hij zowel aan de beschuldiging te ontkomen als zichzelf te
rechtvaardigen in de ogen van het volk. De woorden van de Heiland hadden aangetoond, dat zijn vraag
overbodig was, aangezien hij in staat was geweest die zelf te beantwoorden. Toch stelde hij nog een
vraag, die luidde: “En wie is mijn naaste?”
321