De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 22—Gevangenneming en dood van Johannes de Doper
Johannes de Doper was de eerste die het koninkrijk van Christus aankondigde, en hij was ook de eerste
die daarvoor moest lijden. Weg van de vrije lucht in de woestijn en de grote scharen die aandachtig
naar zijn woorden geluisterd hadden, zat hij nu opgesloten tussen de muren van een kerkerhol. Hij was
een gevangene geworden in de vesting van Herodes Antipas. Een groot gedeelte van het dienstwerk
van Johannes was verricht in het gebied ten oosten van de Jordaan, dat onder de heerschappij van
Antipas stond. Herodes zelf had geluisterd naar de prediking van de Doper. De losbandige koning had
gebeefd onder de oproep tot bekering. “Herodes had ontzag voor Johannes, daar hij wist dat hij een
rechtvaardig en heilig man was en als hij hem gehoord had, was hij in grote verlegenheid, maar hij
hoorde hem gaarne.” Johannes had hem onomwonden de waarheid gezegd, en zijn zondige verhouding
met Herodias, de vrouw van zijn broer, veroordeeld. Een tijd lang deed Herodes zwakke pogingen de
banden der hartstocht waarmede hij gebonden was, te verbreken; maar Herodias verstrikte hem nog
steviger in haar netten, en nam wraak op de Doper door Herodes ertoe te brengen hem in de gevangenis
te werpen.
Het leven van Johannes was een leven van werkzame arbeid geweest, en de somberheid en ledigheid
van zijn leven in de gevangenis drukten zwaar op hem. Toen week na week voorbijging, en er geen
verandering in zijn toestand kwam, bekropen hem moedeloosheid en twijfel. Zijn discipelen lieten hem
niet in de steek. Hun was toegang tot de gevangenis verleend, en ze berichtten hem over het werk van
Jezus en vertelden hoe de mensen naar Hem samenstroomden. Maar ze vroegen zich af, waarom deze
nieuwe leraar, als Hij de Messias was, niets deed om Johannes te bevrijden. Hoe kon Hij het toestaan
dat Zijn getrouwe voorloper beroofd werd van zijn vrijheid en misschien zelfs van het leven?
Deze vragen misten hun uitwerking niet. Twijfel, die anders nooit gerezen zou zijn, werd nu aan
Johannes opgedrongen. Satan verheugde zich toen hij de woorden van de discipelen hoorde en toen
hij zag hoe zij de ziel van de boodschapper des Heren verwondden. O hoe dikwijls blijken zij die
denken dat ze vrienden zijn van een goed mens en ernaar verlangen hem hun trouw te betonen, zijn
gevaarlijkste vijanden te zijn! Hoe dikwijls gebeurt het niet, dat hun woorden, in plaats van zijn geloof
te versterken, hem terneerdrukken en ontmoedigen!
Evenals de discipelen van de Heiland, begreep Johannes de Doper niet de aard van het koninkrijk van
Christus. Hij verwachtte dat Jezus de troon van David in bezit zou nemen; en toen de tijd verstreek en
de Heiland geen aanspraak maakte op het koninklijk gezag, raakte Johannes in de war en werd
verontrust. Hij had aan het volk verklaard, dat de profetie van Jesaja vervuld moest worden, opdat de
weg des Heren bereid zou worden; bergen en heuvelen moesten geslecht worden, het oneffene moest
tot een vlakte, en de rotsbodem tot een vallei gemaakt worden. Hij had ernaar uitgezie n, dat de hoogten
van menselijke trots en macht neergeworpen zouden worden. Hij had de Messias beschreven als
Degene Wiens wan in Zijn hand is en Die Zijn dorsvloer geheel zou zuiveren, Die het koren zou
bijeenbrengen in Zijn schuur en het kaf zou verbranden met onuitblusbaar vuur. Evenals de profeet
Elia, in wiens geest en kracht hij tot Israël gekomen was, zag hij uit naar het ogenblik waarop de Here
Zich zou openbaren als een God Die antwoordt met vuur.
128