De Wens der Eeuwen door Ellen White

kracht niet gebruiken om aan deze doodsangst te ontkomen. Als mens moest Hij lijden onder de
gevolgen van de zonden der mensheid.
Christus bevond Zich nu in een geheel andere positie dan ooit tevoren. Zijn lijden kan het best worden
beschreven met de woorden van de profeet: “Zwaard, waak op tegen Mijn herder, tegen de Man Die
Mijn metgezel is, luidt het woord van de Here der heerscharen”. Als de plaatsvervanger en borg voor
de zondige mens, leed Christus onder de goddelijke rechtvaardigheid. Hij zag wat rechtvaardigheid
betekende. Tot op dit ogenblik was Hij een bemiddelaar geweest voor anderen; nu verlangde Hij ernaar
Zelf een bemiddelaar te hebben.
Toen Christus gevoelde hoe Zijn eenheid met de Vader werd verbroken, vreesde Hij, dat in Zijn
menselijke natuur Hij niet in staat zou zijn de komende strijd met de machten der duisternis te
doorstaan. In de woestijn der verzoeking had het lot der mensheid op het spel gestaan. Christus was
toen overwinnaar. Nu was de verleider gekomen voor de laatste verschrikkelijke strijd. Hierop had hij
zich gedurende drie jaren van het dienstwerk van Christus voorbereid. Alles kwam nu voor hem erop
aan. Indien hij hier zou falen, was zijn hoop op de heerschappij verloren; de koninkrijken der wereld
zouden ten slotte aan Christus toebehoren; hijzelf zou ten val gebracht en buitengesloten worden. Maar
indien Christus overwonnen zou kunnen worden, zou de aarde het koninkrijk van Satan worden, en
het mensdom zou voor altijd in zijn macht zijn. Met datgene voor ogen waarom de strijd werkelijk
ging, was de ziel van Christus met vrees vervuld voor de scheiding van God. Satan vertelde Hem, dat
de scheiding eeuwig zou zijn indien Hij de borg zou worden voor een zondige wereld. Hij zou
vereenzelvigd worden met het koninkrijk van Satan en nooit meer één worden met God.
En wat kon er door dit offer worden gewonnen? Hoe hopeloos schenen de schuld en de ondankbaarheid
van de mensen! Satan schilderde de toestand in de ruwste taferelen voor de Verlosser af: Het volk dat
aanspraak erop maakt in tijdelijke en geestelijke voordelen boven alle andere te staan, heeft U
verworpen. Zij zoeken U, het fundament, het middelpunt en het zegel van de beloften die hen als een
bijzonder volk zijn gegeven, om te brengen. Een van Uw eigen discipelen, die naar Uw onderricht
heeft geluisterd en een van de eersten is geweest in de activiteiten van de gemeente, zal U verraden.
Een van Uw vurigste volgelingen zal U verloochenen. Allen zullen U verlaten. Christus’ hele wezen
verafschuwde deze gedachte. Dat zij wier redding Hij op Zich had genomen, zij die Hij zo innig liefhad,
zouden deelnemen aan de samenzweringen van Satan, sneed Hem in de ziel. De strijd was
verschrikkelijk. Deze strijd omvatte de schuld van Zijn volk, van Zijn beschuldigers en verrader, de
schuld van een wereld die in verdorvenheid lag. De zonden der mensen wogen zwaar op Christus, en
het gevoel van de toorn Gods tegen de zonden vernietigde Zijn leven.
Zie, hoe Hij de prijs overweegt die voor de ziel van de mens moet worden betaald. In Zijn angst klemt
Hij Zich vast aan de koude grond, alsof Hij wil voorkomen dat Hij verder van God zal worden
afgetrokken. De kille dauw van de nacht valt op Zijn vooroverliggende gestalte, maar Hij slaat geen
acht erop. Van Zijn bleke lippen komt de bittere kreet: “Mijn Vader, indien het mogelijk is, laat deze
beker Mij voorbijgaan”. Maar zelfs nu voegt Hij eraan toe: “Doch niet gelijk Ik wil, maar gelijk Gij
wilt”.
445