De Wens der Eeuwen door Ellen White

Heiland aanschouwd en met Hem gesproken. De vrouw van Pilatus was geen Jodin, maar toen ze in
haar droom Jezus aanzag, twijfelde ze niet aan Zijn karakter of zending. Zij wist, dat Hij de Vorst Gods
was. Zij zag Hem bij het verhoor in het gerechtsgebouw. Zij zag de handen die stevig waren gebonden
als van een misdadiger.
Ze zag hoe Herodes en zijn soldaten hun verschrikkelijk werk deden. Zij hoorde hoe de priesters en
oversten, vervuld van naijver en woede, Hem uitzinnig beschuldigden. Zij hoorde de woorden: “Wij
hebben een wet en naar die wet moet Hij sterven”. Zij zag hoe Pilatus Jezus overgaf om te worden
gegeseld, nadat hij had verklaard: “Ik vind geen schuld in Hem”. Zij hoorde de veroordeling die door
Pilatus werd uitgesproken, en zag hoe hij Christus aan Zijn moordenaars overgaf. Zij zag hoe het kruis
op Golgotha werd opgericht. Zij zag de aarde in duisternis gehuld, en hoorde de geheimzinnige kreet:
“Het is volbracht”. Haar blik zag nog een ander schouwspel, Zij aanschouwde Christus, gezeten op
een grote witte wolk, terwijl de aarde in de ruimte wentelde en Zijn moordenaars voor de
tegenwoordigheid van Zijn heerlijkheid vluchtten. Met een kreet van schrik werd zij wakker, en
terstond schreef ze waarschuwende woorden aan Pilatus.
Terwijl Pilatus nog aarzelde wat hij moest doen, drong zich een boodschapper door de menigte en
overhandigde hem de brief van zijn vrouw, die luidde:
“Bemoei u toch niet met die Rechtvaardige, want ik heb heden in een droom veel om Hem geleden”.
Pilatus’ gelaat verbleekte. Hij was verward door zijn eigen tegenstrijdige gevoelens. Maar terwijl hij
talmde om te handelen, vuurden de priesters en oversten het volk nog meer aan. Pilatus werd
gedwongen te handelen. Hij herinnerde zich nu, dat er een gewoonte bestond die zou kunnen dienen
om Christus’ vrijlating te bewerkstelligen. Het was gebruikelijk op dit feest een of andere gevangene,
die door het volk werd gekozen, los te laten. Deze gewoonte was van heidense afkomst; er was geen
schijn van rechtvaardigheid in, maar de Joden hechtten zeer veel waarde eraan. De Romeinse
autoriteiten hielden op dat ogenblik een man gevangen, Barabbas geheten en die ter dood was
veroordeeld. Deze man beweerd dat hij de Messias was. Hij beweerde, dat hij gezag had om een nieuwe
orde in te stellen, ten einde zaken in de wereld recht te zetten. Misleid door Satan beweerde hij, dat
alles wat hij zou verkrijgen door diefstal of roof, hem toebehoorde. Hij had door satanische werking
wonderlijke dingen gedaan, had volgelingen onder het volk gewonnen en had oproer tegen de
Romeinse regering ontketend. Onder het mom van godsdienstige geestdrift was hij een verharde, niets
ontziende schurk, uit op rebellie en wreedheid. Door het volk te laten kiezen tussen deze man en de
onschuldige Heiland, meende Pilatus een rechtvaardigheidsgevoel bij hen te doen omstaan. Hij hoopte
hun sympathie voor Jezus te winnen in verzet tegen de priesters en oversten. Hij wendde zich dus naar
de menigte en zei met grote ernst: “Wie wilt gij, dat ik u zal loslaten? Barabbas, of Jezus Die Christus
genoemd wordt?”
Als het gehuil van wilde beesten klonk het antwoord van de schare: “Laat ons Barabbas los!” Steeds
luider werd de roep: Barabbas! Barabbas! In de mening dat het volk zijn vraag niet begrepen had,
vroeg Pilatus: “Wilt gij dan, dat ik u de Koning der Joden loslaat?” Maar zij schreeuwden opnieuw:
“Weg met Hem, laat ons Barabbas los!” “Wat moet ik dan doen met Jezus Die Christus genoemd
wordt?” vroeg Pilatus. Opnieuw schreeuwde de deinende menigte als duivels. Duivels zelf in
477