De Wens der Eeuwen door Ellen White

verkeerd voor te stellen, hoopten zij iets te bereiken. De Romeinen hadden zich beziggehouden met
het herbouwen en verfraaien van de tempel, en zij waren daar bijzonder trots op; indien men hiervoor
op enigerlei wijze minachting aan de dag zou leggen, zou dit zeker hun verontwaardiging opwekken.
Hier konden Romeinen en Joden, Farizeeën en Sadduceeën het eens worden; immers zij allen hadden
een grote verering voor de tempel. Aangaande dit punt vond men twee getuigen wier verklaring niet
zo tegenstrijdig was als dat van de anderen. Eén van hen die was omgekocht om Jezus te beschuldigen,
verklaarde: “Deze heeft gezegd: Ik kan de tempel Gods afbreken en binnen drie dagen opbouwen”. Op
deze wijze werden de woorden van Christus verdraaid. Indien zij waren overgebracht precies zoals Hij
ze had gesproken, dan zouden ze zelfs bij het Sanhedrin niet tot Zijn veroordeling hebben geleid.
Indien Jezus maar een mens was geweest, zoals de Joden beweerden, dan zou Zijn verklaring alleen
op een onredelijke, pochende geest hebben gewezen, maar men zou er geen godslastering van hebben
kunnen maken. Zelfs zoals het door de valse getuigen verkeerd werd voorgesteld, bevatten Zijn
woorden niets dat door de Romeinen zou worden beschouwd als een misdaad waarop de doodstraf
stond.
Geduldig luisterde Jezus naar de tegenstrijdige getuigenissen. Hij uitte geen woord tot verdediging van
Zichzelf. Ten slotte waren Zijn aanklagers verward, verbijsterd en razend. Zij kwamen niets verder
met het verhoor. Het leek alsof hun plannen zouden falen. Kajafas was wanhopig. Er bleef nog een
laatste redmiddel: Christus moest gedwongen worden Zichzelf te veroordelen. De hogepriester verrees
van de rechterstoel, zijn gelaat vertrokken van hartstocht, terwijl zijn stem en houding duidelijk erop
wezen, dat hij, indien het in zijn macht was, de gevangene die voor hem stond, zou neerslaan. “Geeft
Gij geen antwoord?” riep hij uit, “wat getuigen dezen tegen U?”
Jezus bleef zwijgen. “Hij werd mishandeld, maar Hij liet Zich verdrukken en deed Zijn mond niet open;
als een lam dat ter slachting geleid wordt, en als een schaap dat stom is voor zijn scheerders, zo deed
Hij Zijn mond niet open”.
Eindelijk hief Kajafas zijn rechterhand op ten hemel en richtte zich tot Jezus in de vorm van een
plechtige eed: “Ik bezweer U bij de levende God, dat Gij ons zegt, of Gij zijt de Christus, de Zoon van
God”.
Op dit beroep kon Christus niet blijven zwijgen. Er was een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken.
Hij had niet gesproken, totdat men Hem rechtstreeks ondervroeg. Hij wist, dat, wanneer Hij nu zou
antwoorden, dit Zijn dood zou bevestigen. Maar het beroep werd gedaan door de hoogst erkende
gezagdrager van de natie, en in de naam van de Allerhoogste. Christus zou niet te kort schieten in de
verschuldigde eerbied voor de wet. Meer dan dit, Zijn eigen verhouding tot de Vader was in geding.
Hij moest een duidelijke verklaring geven van Zijn karakter en zending. Jezus had tot Zijn discipelen
gezegd: “Een ieder dan die Mij belijden zal voor de mensen, die zal ook Ik belijden voor Mijn Vader”.
Nu herhaalde Hij deze onderwijzing door Zijn eigen voorbeeld.
Ieder oor was gespitst tot luisteren en ieder oog was op Zijn gelaat gericht, toen Hij antwoordde: ‘Gij
hebt het gezegd”. Een hemels licht scheen Zijn gelaat te verlichten, toen Hij vervolgde: “Doch Ik zeg
u, van nu aan zult gij de Zoon des mensen zien, gezeten aan de rechterhand der Macht en komende op
de wolken des hemels”.
456