De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus stelde de hoop op aardse grootheid teleur. In de Bergrede trachtte Hij het werk ongedaan te
maken dat tot stand was gebracht door verkeerd onderricht, en Zijn toehoorders een juist begrip te
geven van Zijn koninkrijk en Zijn eigen karakter. Toch viel Hij de dwalingen niet op directe wijze aan.
Hij zag, dat de ellende van de wereld te wijten was aan de zonde, maar toch gaf Hij hun geen levendige
beschrijving van hun jammerlijke staat. Hij leerde hun iets dat oneindig veel beter was dan hetgeen ze
gekend hadden. Zonder hun ideeën over het koninkrijk Gods te bestrijden, vertelde Hij hun over de
voorwaarden om daar binnen te gaan, en liet het aan henzelf over om daaruit op te maken wat de aard
van dat koninkrijk was. De waarheden die Hij leerde, zijn niet minder belangrijk voor ons dan voor de
menigte die Hem volgde. Wij hebben er niet minder dan zij behoefte aan de grondbeginselen van het
koninkrijk Gods te leren kennen.
De eerste woorden van Christus tot de mensen op de berg waren woorden van zegen. Zalig zijn zij, zei
Hij, die hun geestelijke armoede inzien en de noodzaak gevoelen van verlossing. Het evangelie moet
gepredikt worden aan de armen. Niet aan hen die geestelijk trots zijn, aan hen die beweren rijk te zijn
en aan geen ding gebrek te hebben, wordt het geopenbaard, maar aan hen die nederig en berouwvol
zijn. Slechts één bron is geopend voor de zonde, een bron voor de armen van geest.
Het trotse hart jaagt ernaar de verlossing te verdienen; maar zowel onze aanspraak op de hemel als
onze geschiktheid daarvoor vinden we in de gerechtigheid van Christus. De Here kan niets doen voor
het herstel van de mens tenzij deze, overtuigd van eigen zwakheid en ontdaan van alle
zelfgenoegzaamheid, zich overgeeft aan de leiding van God. Dan kan hij de gave ontvangen die God
hem wil schenken. Niets wordt onthouden aan de ziel die zijn armoede gevoelt. Die heeft onbeperkte
toegang tot Hem in Wie al de volheid woont. “Want zo zegt de Hoge en Verhevene, Die in eeuwigheid
troont en Wiens naam de Heilige is: In den hoge en in het heilige woon Ik en bij de verbrijzelde en
nederige van geest, om de geest der nederigen en het hart der verbrijzelden te doen opleven.”
“Zalig die treuren, want zij zullen vertroost worden.” Met deze woorden leert Christus niet, dat treuren
op zichzelf de macht heeft om de zondeschuld weg te nemen. Hij hecht Zijn goedkeuring niet aan
voorwendsels of opzettelijke nederigheid. De droefheid waarover Hij spreekt, bestaat niet uit
zwaarmoedigheid en geklaag. Terwijl we treuren om de zonden, kunnen we ons verblijden in het
kostbare voorrecht, dat wij kinderen Gods zijn.
Dikwijls treuren we omdat onze boze daden ons onaangename gevolgen opleveren; maar dat is geen
berouw. Ware smart om de zonde is het gevolg van de werking van de Heilige Geest. De Geest
openbaart de ondankbaarheid van het hart dat de Heiland veronachtzaamd en bedroefd heeft, en brengt
ons in diep berouw aan de voet van het kruis. Door iedere zonde wordt Jezus opnieuw gewond; en
wanneer we zien op Hem Die we doorstoken hebben, treuren we om de zonden die Hem zieleangst
gebracht hebben. Zulk treuren zal leiden tot het verzaken van zonde.
De wereldling zegt misschien, dat deze smart een zwakheid is; maar het is de kracht die de berouwvolle
mens bindt aan de Oneindige met banden die niet verbroken kunnen worden. Het laat zien, dat de
engelen Gods aan de ziel de genadegaven terugbrengen die verloren waren door hardheid van hart en
overtreding. De tranen van de berouwhebbende zijn slechts de regendroppels die voorafgaan aan het
zonlicht der heiligheid. Deze smart kondigt een vreugde aan die een levende fontein zal zijn voor de
187